Άλλος κόσμος

Εκατό χιλιόμετρα πιο νότια, στην παραλιακή Ενσενάδα, μας περιμένει μία οικογένεια από την Αργεντινή που ταξιδεύει κι αυτή με αυτοκινούμενο, γι’ αυτό και δε χάνουμε χρόνο στην Τιχουάνα…

κείμενο & φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης 

Το μυαλό μας είναι να συναντηθούν τα παιδιά και να παίξουν, μετά τη Γιούτα όπου είχαμε ξαναβρεθεί. Γνωρίζουμε εξάλλου ότι οι παραμεθόριες πόλεις του Μεξικού είναι οι πιο άχαρες και εν δυνάμει επικίνδυνες και η Τιχουάνα δεν αποτελεί εξαίρεση. Στο κέντρο είναι ανεκτή, όμως στα προάστια νομίζεις ότι έχεις περάσει από τις ΗΠΑ σε κάποια αφρικανική χώρα, με την εικόνα που αντικρύζεις.

Ο δρόμος που οδηγεί έξω από την πόλη με τη λιωμένη άσφαλτο και τα σκονισμένα χαντάκια, περνά από εξαθλιωμένες γειτονιές γεμάτες αυθαίρετα χαμόσπιτα από τσιμεντότουβλο. Παιδιά τρέχουν στους χωματόδρομους εδώ κι εκεί και κάτι abarrotes (παντοπωλεία) – της αλυσίδας Oxxo – είναι τα μόνα μαγαζιά που ξεχωρίζουμε, μαζί με τα πράσινα πρατήρια καυσίμου της κρατικής Pemex, που μας φέρνουν καλά νέα. Βενζίνη και diesel κοστίζουν 21-22 pesos, δηλαδή ένα και κάτι ευρώ, άρα μακράν φτηνότερα από ό,τι στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Στην εθνική συναντάμε συχνά μεγάλα pick up με Μεξικανούς στρατιώτες οπλισμένους σαν αστακούς στην καρότσα και με μαύρες μπαλακλάβες κάτω από τα κράνη. Ώπα, δεν είναι καλό σημάδι αυτό.

Τα δύο πρώτα βράδια μας στην Μπάχα – που σημαίνει “κάτω” – Καλιφόρνια, θα τα περάσουμε στο προαύλιο ενός συνεργείου αυτοκινήτων με μπαρ και δωμάτια για τους πελάτες, το οποίο ανακάλυψε η πενταμελής οικογένεια από το Μπουένος Άιρες για μία σειρά από επισκευές στο αυτοκινούμενο. Εμείς όμως θέλουμε να προχωρήσουμε.

Μετά την πρώτη ανάληψη μετρητών – τα οποία είναι απαραίτητα σε αντίθεση με τις ΗΠΑ – την αγορά καρτοκινητής της Telcell (26 gb και απεριόριστες κλήσεις/sms σε Μεξικό/ΗΠΑ/Καναδά με 50 δολάρια τον μήνα) και τα πρώτα ψώνια, είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε την εξερεύνηση της χερσονήσου αυτής που έχει μήκος όσο δύο Ελλάδες και είναι αγαπημένος τόπος διακοπών – ή και χειμερινής διαμονής – για πολλούς Αμερικανούς της δυτικής ακτής.

Με τον ρυθμό που κινούμαστε, σκεφτόμαστε ότι θέλουμε τουλάχιστον ένα μήνα μέχρι να φτάσουμε στο Κάβο Σαν Λούκας (Cabo San Lucas), στο νοτιότερο άκρο της. Όμως έχοντας στη διάθεσή μας εξάμηνη βίζα, για πρώτη φορά μετά από καιρό νιώθουμε ότι δεν μας κυνηγάει ο χρόνος, όπως στις ΗΠΑ. Είναι εξάλλου Αύγουστος, οπότε “μπαίνουμε σε λειτουργία διακοπών”, λέω στη Βούλα.

Το Μεξικό, αν μη τι άλλο, μας φέρνει μία ηρεμία που τη χρειαζόμασταν. Σ’ αυτό συντελούν και οι χαμηλότερες τιμές καυσίμων και φαγητού σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μόνο η επικαιρότητα είναι κάπως ανησυχητική. Δύο μέρες μετά την είσοδό μας στη χώρα, ξέσπασαν άγριες ταραχές ανάμεσα σε καρτέλ των ναρκωτικών σε όλη τη συνοριακή γραμμή με τις ΗΠΑ. Στην Τιχουάνα έκαψαν τριάντα αυτοκίνητα ένα βράδυ και ο Δήμος έκλεισε σχολεία και υπηρεσίες για δύο ημέρες, όσο εμείς είμασταν στην Ενσενάδα, ενώ η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επιστράτευσε δυόμισι χιλιάδες στρατιώτες και αστυνομικούς για να επαναφέρουν την περιοχή σε τάξη._A.T.