Άνθρωποι σε αρμονία με τη φύση

Εθνικός Δρυμός Ρεποβέσι. Ο πρώτος από αρκετούς που θα εξερευνήσουμε στη Φινλανδία.

Δεν θέλουμε να σας περιγράψουμε πολλά – φαίνεται τι μέρος είναι από τις φωτογραφίες – απλά θα σας πούμε δύο πράγματα για τη λειτουργία του, τα οποία δείχνουν τι άνθρωποι είναι οι ΦΙνλανδοί. 

Στο πάρκο φτάνεις με αυτοκίνητο από 3-4 πλευρές και σταματάς.Ο χωματόδρομος που μας έφερε εδώ ήταν καρμπόν ειδικής διαδρομής του ράλλυ Φινλανδίας. Με λείο χώμα, ανωκατωφέρειες, yamps,  ανοιχτές καμπές και κάποιες κλειστές στροφές. Δρόμος για να ονειρεύεσαι WRC.

Πηγαίναμε με 70 με το Iveco σε κάποια φάση- όσα και στον αυτοκινητόδρομο –  κάνοντας φλικ στις εισόδους έτσι για το γαμώτο.   

Παρκάρεις – δίπλα σε κάποια από τις λίμνες – και από εκεί και πέρα κυκλοφορείς μόνο πεζή ή με ποδήλατο. Υπάρχουν μονοπάτια μόνο για πεζοπορία και άλλα – πιο φαρδιά – και για ποδήλατο.

Σε κάθε διασταύρωση υπάρχουν ενημερωτικές πινακίδες και χιλιομετρικές αποστάσεις για κάθε προορισμό. 

Η είσοδος στο δρυμό είναι δωρεάν. Όπως και στην Ελλάδα – 8α πείτε – στην οποία όμως θα προτιμούσαμε να μην είναι. Ναι, πρέπει να πληρώνουμε για να ανεβούμε στον Όλυμπο. Για να τον σεβόμαστε.

Στη Φινλανδία, χαλάλι να είναι δωρεάν η πρόσβαση στη φύση και θα καταλάβετε στη συνέχεια γιατί το γράφουμε αυτό.   

Σε κάθε πάρκινγκ – όπως αυτό που μένουμε – έχει πλήρη ενημέρωση με πινακίδες, πληροφορίες και έναν εξαιρετικό χάρτη του δρυμού. Λοιπόν, στο πάρκο – και υποθέτουμε σε όλα της Φινλάνδίας – δεν υπάρχει ούτε ένας κάδος απορριμμάτων.

Αν φέρναμε εδώ έναν Ελληναρά – ναι αυτόν που παραδόξως πηγαίνει στη φύση αλλά συνήθως για να αφήσει τα απορρίμματα, τα περιττώμματα, τις χλέπες και τα κόμπλεξ του –  πολύ πιθανό να έλεγε “καλά οι τσίπηδες έναν κάδο δεν έχουν; Πού θα πετάξουμε ρε μαλάκα τα σκουπίδια μας;” 

Λοιπόν, κάδο δεν έχει (και σε πληροφορούν γι’ αυτό) επειδή ΔΕΝ έρχεσαι σε εθνικό δρυμό για να πετάξεις τα σκουπίδια σου και να δημιουργήσεις την ανάγκη ενός ολόκληρου μηχανισμού αποκομιδής. Στη φύση έρχεσαι για να πάρεις μόνο φωτογραφίες και να αφήσεις μόνο τα ίχνη σου, όπως είχαμε διαβάσει παλιά κάπου στην Αφρική. 

Έρχεσαι στη φύση από την πόλη.  Φυσικό είναι να παράξεις σκουπίδια (πλαστικά, χαρτί, μέταλλο, τρόφιμα κτλ.) αλλά θα τα πάρεις ΟΛΑ πίσω στην πόλη σου και θα τα πετάξεις εκεί που πρέπει. Να τα βάλεις εκεί που ξέρεις, δηλαδή, κυριολεκτικά. 

Δεύτερον, σύμφωνα με το φινλανδικό σύνταγμα μπορείς να περπατήσεις όπου θέλεις. Είναι το δόγμα του free to roam. Σύμφωνα με αυτό, έχεις το δικαίωμα να περπατήσεις έξω από τα χαραγμένα μονοπάτια ενός δρυμού. Σε συμβουλεύουν όμως να πηγαίνεις από τα μονοπάτια ώστε να ελαχιστοποιείται η περιβαλλοντική επιβάρυνση. Γιατί να χαλάς τη χλόη και τα μανιτάρια;

Επίσης, μπορείς να ψαρέψεις – Φινλανδός ή ξένος – σε όποια λίμνη θέλεις χωρίς άδεια – με περιορισμό τους μήνες της αναπαραγωγής.  

Μπορείς επίσης να κατασκηνώσεις όπου θέλεις, αρκεί να μην επιβαρύνεις στο ελάχιστο το περιβάλλον. Το περίεργο είναι ότι μέχρι στιγμής δεν είδαμε ρέμπελο αντίσκηνο πουθενά στο πάρκο, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου απαγορεύεται μεν – κατασκηνώνουμε (και ενίοτε κάνουμε κατάληψη του χώρου για εβδομάδες) οπουδήποτε δε. Εντάξει, εκτός Μυκόνου, Σαντορίνης & ΣΙΑ.

Τέλος, επιτρέπεται να ανάψεις και φωτιά. Οι βόρειοι τρελαίνονται και αυτοί για το μπάρμπεκιου, βλέπετε. Όμως, η σύσταση είναι να το κάνεις ΜΟΝΟ στους ειδικούς χώρους πικνίκ. Στους οποίους υπάρχει ειδικό μπάρμπεκιου. Και ξύλα πού θα βρεις; 

Δεν χρειάζεται να φέρεις από την πόλη. Έχει άφθονη ξυλεία σε ειδικά σημεία στο πάρκο – μιλάμε για τόνους. Για τους επισκέπτες, για να ψήσουν τα λουκάνικά τους ή απλά να ζεσταθούν τη νύχτα.  Με ένα πριόνι δίπλα και βάση για να κόψεις τα ξυλαράκια σου. 

Κι έρχεσαι εδώ και λες: τι καλά θα ήταν , στον Όλυμπο, στην Τύμφη, στο Σμόλικα ή στα Λευκά όρη της Κρήτης  να υπήρχαν μπάρμπεκιου σε ειδικά, ασφαλή μέρη για τους επισκέπτες και δωρεάν ξυλεία για να ανάψεις φωτιά… 

Και μετά αυτοπροσγειώνεσαι. Πάμε καλά; Την ξυλεία που είδαμε εδώ, αν την άφηνε κάποιος σε ένα δρυμό, όλο και κάποιο γατόνι από το διπλανό χωριό θα πήγαινε και θα τα έπαιρνε. Και αν του έλεγες και κάτι θα σου απαντούσε με στόμφο: “Έλαμωρετώρα, αφού δεν τα παίρνει κανένας”.  Για να μην πούμε ότι θα είχαν καεί όλα τα δάση της Ελλάδας (εντάξει, είναι και πιο ξηρό το κλίμα). 

Όπως καταλαβαίνετε, εδώ στη Φινλανδία δεν υπάρχει πιθανότητα κάποιος να πάει να εκμεταλλευτεί “για την πάρτη του” κάτι που είναι για όλους. Κι αυτό γιατί είναι μια κοινωνία – κοινότητα. 

Μοιάζουν να έχουν λύσει πολλά θέματα οι άνθρωποι – μέσα κι έξω τους – με αποτέλεσμα να λειτουργεί ο νόμος του “κοινού καλού”. Έχει αξία και για σένα η κατσίκα του γείτονα -από το γάλα της θα πιεις κι εσύ μια μέρα. 

Και μην προκάνετε να πείτε εδώ “ε βέβαια, εκεί έχουν κυβέρνηση, όχι απατεώνες σαν κι εμάς”. Όχι. Εμείς είμαστε η κυβέρνηση και συγχωρήστε μας το πολιτικό σχόλιο. 

Εμείς είμαστε η δικαιοσύνη. Εμείς η αστυνομία (ήδη βγάζουν μπιμπίκια οι αριστερίζοντες followers). Εμείς είμαστε το κράτος, η πολιτεία, τα πάντα όλα και ας μην βγάζουμε την ουρά μας απ’ έξω όταν δεν μας συμφέρει. 

Και για να μην μακρυγορούμε, η μεγάλη μας διαφορά από τέτοιους βόρειους, “ψυχρούς” λαούς σαν το Φινλανδικό, δεν είναι τόσο ότι αυτοί  είναι πλούσιοι κι εμείς φτωχοί, αυτοί μορφωμένοι κι εμείς αμόρφωτοι, Ευρωπαίοι κι εμείς Ανατολίτες. 

Όχι. Η μόνη διαφορά είναι ότι ΣΕΒΟΝΤΑΙ. Τη φύση, το διπλανό, το γείτονα, το συνάδελφο, τον οποιοδήποτε έξω από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Και κάποιους απλούς κανόνες που έχουν συμφωνήσει να τους σέβονται όλοι ώστε να λειτουργεί το πράγμα χωρίς παρατράγουδα.   

Προσέξτε στην Ελλάδα πόσοι δε σέβονται εδώ και μήνες την επιστημονική κοινότητα. Δε φορούν μάσκα από τσαμπουκά για να πάνε κόντρα στο σύστημα. Ή λόγω ψυχολογικών προβλημάτων, στην καλύτερη. 

Και άντε αυτό είναι μόνο επίκαιρο, θα περάσει η πανδημία.  Πόσοι δε σέβονται το κόκκινο; Το stop; Τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης στο δρόμο; 

Τις θέσεις αναπήρων στα πάρκινγκ και τις διελεύσεις τους στις διασταυρώσεις; Πόσοι διπλοπαρκάρουν ή παρκάρουν όπου νάναι κάθε μέρα; 

Πόσοι αλήθεια, δεν πετάνει το τσιγάρο τους κάτω ή δεν το σβήνουν στην αμμουδιά; Πόσοι δεν πετούν τα σκατά τους στους κάδους ανακύκλωσης; Πόσοι δεν κόβουν ξύλα παράνομα από το δάσος; Πόσοι δεν κλέβουν ρεύμα από τη ΔΕΗ ή φυσικό αέριο από το δίκτυο; Πόσοι κόβουν αποδείξεις και πόσοι κρατικοί υπάλληλοι δεν τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι τελικά;  

Το τραβήξαμε πολύ; Ε ναι. Όταν είσαι σε μία από τις χώρες με το καλύτερο βιοτικό επίπεδο στον κόσμο και μάλιστα έχεις την τύχη να βιώνεις στο έπακρο τη φύση της,  ένα παράπονο σε πιάνει…_Άκης Τεμπεριδης