
Ένα Μνημείο από Πάγο και ένας πεζοπορικός Παράδεισος
Λίγο έξω από το Τόρες ντελ Πάινε είναι τα σύνορα της Αργεντινής και 250 χιλιόμετρα πιο βόρεια βρίσκεται το Ελ Καλαφάτε, χτισμένο στη νότια όχθη της λίμνης Αρχεντίνο. Ογδόντα χιλιόμετρα πιο δυτικά, μέσα στο εθνικό πάρκο Λος Γκλασιάρες βρίσκεται ο πιο φωτογραφημένος παγετώνας του πλανήτη, ο Περίτο Μορένο.
by Akis Temperidis
Photography: A.T., Voula Netou
Με μήκος πενήντα χιλιόμετρα και μέσο πλάτος πέντε, εκβάλλει στη λίμνη με ταχύτητα δύο μέτρων την ημέρα, σαν ποτάμι από λευκό και μπλε πάγο. Σε αντίθεση με τους περισσότερους παγετώνες στον κόσμο, δείχνει να αντιστέκεται στην κλιματική αλλαγή, μιας και δεν έχει συρρικνωθεί τον τελευταίο αιώνα. Όμως οι επιστήμονες παρακολουθούν την εξέλιξή του συστηματικά.
Κάθε τρία με πέντε χρόνια, το μέτωπο του παγετώνα, που έχει ύψος εβδομήντα μέτρα, φτάνει στην απέναντι χερσόνησο της λίμνης – εκεί όπου βρίσκονται οι υπερυψωμένοι μεταλλικοί διάδρομοι για τους επισκέπτες – και δημιουργεί ένα φυσικό φράγμα. Καθώς η στάθμη του νερού στο ένα σκέλος της λίμνης μπορεί να ανεβεί έως και τριάντα μέτρα λόγω του ότι εκβάλλει εκεί ένας ποταμός, ακολουθεί μία περίοδος εντυπωσιακών καταρρεύσεων, η οποία ελκύει χιλιάδες επισκέπτες.
Ώσπου μία μέρα, με τις κάμερες στημένες πλέον, κάποιοι τυχεροί θα δουν από κοντά τόνους πάγου να καταρρέουν στη λίμνη, προκαλώντας μεγάλους κυματισμούς. Όμως το μέτωπο του παγετώνα, καθημερινά και εντελώς απρόβλεπτα καταρρέει, γεμίζοντας τη λίμνη με παγόβουνα που επιπλέουν για μέρες. Ο Περίτο Μορένο είναι ένας μόνο από τους δεκάδες παγετώνες που βρίσκονται στην περιοχή, συνθέτοντας την τρίτη μεγαλύτερη πηγή γλυκού νερού στην Γη μετά την Ανταρκτική και τη Γροιλανδία.
Μία μικρή χώρα από πάγο μήκους 350 χιλιομέτρων, η οποία διακρίνεται σαν μία λευκή λωρίδα στις δορυφορικές φωτογραφίες της νότιας Παταγονίας.
Capital Nacional del Trekking
“Εθνική πρωτεύουσα της πεζοπορίας”, γράφει η ξύλινη πινακίδα στην είσοδο ενός χωριού που χρωστά την ύπαρξή του του σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά βουνά των Άνδεων, το Φιτζρόι.
Ερχόμενος από το Καλαφάτε και τον παγετώνα Περίτο Μορένο, με το που προσεγγίζεις τη λίμνη Βιέντμα στρίβεις από τη Ruta 40 προς τα δυτικά και ακολουθείς για ενενήντα χιλιόμετρα τη βόρεια όχθη της μέχρι την κοιλάδα του ποταμού Ρίο ντε λας Βουέλτας. Ο δρόμος καταλήγει σε μία Αργεντίνικη εκδοχή της Αράχωβας, αυτό είναι το Ελ Τσαλτέν. Από εκεί ξεκινά ένα δίκτυο από μονοπάτια, όλα εντελώς δωρεάν, παρότι ανήκουν στο εθνικό πάρκο Λος Γκλασιάρες, όπως και ο Περίτο Μορένο.
Οι Αργεντινοί, σε αντίθεση με τους Χιλιανούς, αφήνουν ελεύθερη την πρόσβαση στα περισσότερα εθνικά τους πάρκα, γνωρίζοντας ότι έτσι δουλεύει καλύτερα ο τουρισμός. Όμως μη νομίζετε ότι είναι φτηνό το Τσαλτέν. Μαζί με το Καλαφάτε, είναι από τους ακριβότερους προορισμούς της Αργεντινής. Ένα πιάτο φαγητό δύσκολα το βρίσκεις κάτω από 14-15 ευρώ, ενώ για ένα δίκλινο δωμάτιο πρέπει να υπολογίσεις από 50 έως 100 ευρώ.
Κι όμως, στις αρχές τις δεκαετίας του ’80, το χωριό απλά δεν υπήρχε. Το 1985 εγκαταστάθηκαν εκεί σαράντα χωροφύλακες, λόγω μίας διαμάχης που επικρατούσε με τη Χιλή, η οποία αμφισβητούσε ένα τμήμα των συνόρων στην κοντινή λίμνη Ελ Ντεσιέρτο. Μέχρι την απογραφή του ’91 ο πληθυσμός του χωριού αυξήθηκε σε 370 κατοίκους και το 2001 έφτασε τους χίλιους. Όμως ο τουρισμός εκτινάχτηκε μόνο μετά το 2015, όταν το Φιτζρόι φιγουράρισε στο εξώφυλλο της ετήσιας έκδοσης Best in Travel του δημοφιλούς Lonely Planet.
Τρεις μέρες στο Τσαλτέν περπατήσαμε πάνω από 50 χιλιόμετρα, είτε προς τη Λαγκούνα ντε Λος Τρες, είτε στη Λαγκούνα Σέρο και σε ενδιάμεσα μονοπάτια. Όταν αναχωρούσαμε από το χωριό, ένιωθα πιο ανανεωμένος από ποτέ αλλά και με ένα κενό μέσα μου. Την επόμενη μέρα, βρισκόμασταν κιόλας στην ακτή του Ατλαντικού, οδηγώντας προς βορρά στον πιο βαρετό δρόμο της νότιας Αμερικής, τη Ruta 3. Όμως κι αυτή μας επιφύλαξε μία πρωτόγνωρη εμπειρία…