Ανάβαση στη Σιέρα Μάδρε

Από τη Βερακρούζ κινηθήκαμε παραθαλάσσια μέχρι το γοητευτικό Τλακοτάλπαν, για το οποίο μας είχε μιλήσει φίλος Μεξικανός αρχιτέκτονας. Και άξιζε τόσο που δεν θέλαμε να φύγουμε…

Μία μικρή πόλη πάνω σε ποτάμι με ψαροπωλεία και ταβερνάκια στην όχθη, θαυμάσια αρχιτεκτονική στο διευρυμένο κέντρο και μία ηρεμία πρωτόγνωρη για μεξικανική πόλη. Μείναμε δύο βράδια δίπλα στην όχθη και πήραμε μία βαθιά ανάσα για να ανηφορίσουμε και πάλι στη ραχοκοκκαλιά της χώρας από τη σχεδόν ξεχασμένη εθνική Mexico 175.

Προορισμός Οαχάκα, χιλιόμετρα 334, δύο μέρες δρόμος. Μέχρι το Τουξτεπέκ, η διαδρομή ακολουθούσε το ποτάμι. Στεναδούρι με πολλή κίνηση και το πρώτο απόγευμα κάναμε μόλις 120 χιλιόμετρα, μέχρι το Σαν Χουάν Μπαουτίστα. Κι ευτυχώς που δε συνεχίσαμε μέσα στη νύχτα. Την επόμενη ξεκίνησε μία ατέλειωτη ανάβαση τύπου “1η, 2α, 3η, 2α, 1η”. Σε μία ώρα από τα 100 μέτρα υψόμετρο στα 1500 με μέση ταχύτητα 29 χλμ./ώρα.

Και η ανηφόρα συνεχίστηκε μέχρι τα 3000 μέτρα, όπου οι τροπικοί θυμίζουν Ελλάδα στα 1000, δηλαδή το δάσος βροχής και η υγρασία δίνει τη θέση του σε πεύκα, έλατα και κέδρους με κρυστάλλινη ατμόσφαιρα. Μετά κατεβήκαμε στα 600 και από εκεί πάλι στα 2000 για να κατεβούμε τελικά στα 1500 μέτρα της Οαχάκα. Ρόλερ κόστερ πραγματικό με μέση ταχύτητα 32 χλμ./ώρα, αλλά τελικά το Iveco μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Και άξιζε τον κόπο η διαδρομή. Η Οαχάκα δεν είναι μόνο αγαπημένη πόλη, αλλά μας επιφύλαξε και ελληνική φιλοξενία, όπως και το 2009.

Η πόλη έχει αλλάξει πολύ από τότε. Είναι πλέον πιο “μακιγιαρισμένη” και κοσμοπολίτικη, χάρη στην άφιξη μερικών χιλιάδων digital nomads που επιλέγουν να ζήσουν εκεί, εργαζόμενοι εξ΄ αποστάσεως. Τα ενοικιαζόμενα Airbnb, όπως μάθαμε, είναι η επιχείριση της μετα-πανδημικής εποχής και οι τιμές έχουν απογειωθεί. Σκεφτείτε ότι σε κεντρικό ξενοδοχείο όπου είχαμε μείνει πριν 13 χρόνια με 250 πέσος, σήμερα το δίκλινο κοστίζει 1.300.

Όμως δε χρειαστήκαμε δωμάτιο, καθώς για άλλη μια φορά μας άνοιξε το σπίτι του ο Μακεδόνας Αλέκος Γκαντώνας, ο οποίος δεν είχε την παραμικρή ιδέα πού βρισκόμασταν, πόσο μάλλον ότι πλησιάζαμε στην πόλη του. Όπως καταλαβαίνετε, η Οαχάκα μας έκανε να νιώσουμε ότι έχουμε οικογένεια εκεί. Η φιλοξενία είναι το καλύτερο δώρο για τον ταξιδιώτη. Πόσο μάλλον μία ελληνομεξικανική φιλοξενία…