Από την Καππαδοκία με αγάπη

Μην το εκλάβετε αυτό ως κείμενο δημοσιογραφικό αλλά εντελώς προσωπικό: είναι η αίσθηση ενός ταξιδιώτη και τίποτε παραπάνω.

Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω λίγο την εικόνα των τελευταίων δύο ημερών μέσα από την Τουρκία, όπου βρισκόμαστε σχεδόν δύο μήνες πλέον. 

Από χθες στην Ελλάδα ανησυχούμε για νέες προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές και καλά κάνουμε μια και η χώρα θα είναι μάλλον σε κλοιό για αρκετές μέρες. Το θέμα είναι πραγματικά σημαντικό και σ’ αυτό πρέπει να είμαστε ενωμένοι.

Θυμωμένους εθνικισμούς, πατριωτικές κορώνες και κομματικές ιδεοληψίες ας τις αφήσουμε στην άκρη, είναι αντιπαραγωγικά πράγματα αυτά. Shit happened! Καταρχήν να λέμε πάλι καλά που αυτή η κρίση ξεσπά μέσα στο χειμώνα και όχι στο κατακαλόκαιρο. 

Εδώ στην Καππαδοκία χθες επικρατούσε βουβαμάρα, το ένιωθες στην ατμόσφαιρα. Εμείς είχαμε κοιμηθεί φυσικά χωρίς να δούμε τηλεόραση και μάθαμε τα μαντάτα από τη Συρία χθες πρωί πρωί. Μάλιστα – κοιτάξτε τώρα σύμπτωση – είχαμε παρκάρει στη φτωχογειτονιά της Μαλακοπής όπου μένουν Σύροι πρόσφυγες και χθες το πρωί είδαμε να πηγαίνουν αστυνομικοί στα σπίτια τους δύο και τρεις φορές χωρίς να ξέρουμε γιατί… 

Πέντε άνθρωποι σε δύο διαφορετικές πόλεις με τους οποίους μιλήσαμε χθες μας εξέφρασαν έντονα την ανησυχία τους για τον Συροτουρκικό πόλεμο – γιατί περί αυτού πλέον πρόκειται – στην Ιντλίμπ. 

Οι περισσότεροι Τούρκοι πιθανόν να μην κοιμήθηκαν προχθές το βράδυ με τα έκτακτα δελτία από εκεί. Εχθές, μετά τους νυχτερινούς βομβαρδισμούς του Συριακού στρατού, όπου 36 – για την ώρα – Τούρκοι στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους και άλλοι τόσοι πήγαν στο νοσοκιμείο, οι άνθρωποι εδώ αισθάνονται ότι βρίσκονται πλέον πραγματικά σε πόλεμο. Έναν πόλεμο που δεν τον θέλουν και μάλλον δεν τον ζήτησαν ποτέ από την ηγεσία τους.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την έντονη αμφισβήτηση του προέδρου τους. Δεν μπορώ να πω αν είναι πιο έντονη από ποτέ ή όχι, θα υπερβάλλω. Ένας μαγαζάτορας χθες στο Γκιόρεμε μας είπε: “Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί; Χθες πόσες μανάδες δεν κοιμήθηκαν αγωνιώντας για τα παιδιά τους που είναι στη Συρία;”. 

Ένας άλλος νεαρός μου είπε ξεκάθαρα: “μας κρύβουν μάλλον κι άλλους νεκρούς και μας παρουσιάζουν απώλειες από την άλλη πλευρά (από 300 έως 1700 (!) Σύρους στρατιωτες) για να μην ξεσηκωθούμε”.

Ένας άλλος μου είπε όταν του είπα ότι είμαι Έλληνας: “λυπάμαι φίλε μου για την Ελλάδα αλλά ο Ερντογάν ανοίγει τώρα τα σύνορα στους πρόσφυγες. Δεν τον συμπάθησα ποτέ ταλλά είναι πρόεδρός μας και πρέπει να τον ακολουθήσουμε”. 

Κι εδώ μπαίνουμε στο θέμα των προσφύγων από την τουρκική όμως σκοπιά. Με όσους μιλήσαμε χθες εδώ (μαγαζάτορες και εστιάτορες όλοι) μας είπαν ότι δεν αντέχουν άλλο την κατάσταση με τους Σύρους. “Για κάθε παιδί παίρνουν 120 λίρες (20 ευρώ) το μήνα και πολλοί έχουν 8 παιδιά, συν αυτό που παίρνει ο ίδιος και η γυναίκα του”, μας είπε ο πιο ψύχραιμος. “Αν μάλιστα δουλεύει στις πατατοκαλλιέργειες, βγάζει και 80 λίρες (13 ευρώ) την ημέρα”.   

“Ποιες 120 λίρες” μας λέει ο άλλος. “Έχω φίλο Σύρο με έξι παιδιά που δεν δουλεύει και βγάζει περίπου 6000 λίρες το μήνα από επιδόματα, σε χρήματα, τρόφιμα και ξυλεία για θέρμανση. Χώρια που έχουν προτεραιότητα σε όλα, στα νοσοκομεία, στις δουλειές και στην παιδεία. Ζητάω Σύρο για δουλειά και δεν έρχεται με αυτα που παίρνει”.

Ένας νεαρός εδώ στο Γκιόρεμε μου είπε χαρακτηριστικά: “εμείς εδώ δυσκολευόμαστε να τα βγάλουμε πέρα κι εκείνοι πηγαίνουν διακοπές στα παράλια το καλοκαίρι”. 

Χαρακτηριστικό ήταν αυτό που μας είπε ένας από τους παραπάνω: ότι με τα δωρεάν τρόφιμα που δίνει η κυβέρνηση (“φορτηγά ολόκληρα” μας είπε χαρακτηριστικά) στους πρόσφυγες, λόγω της περιορισμένης προσφοράς, έχουν αυξηθεί οι τιμές των τροφίμων στην αγορά. Μας είπε μάλιστα ότι η τιμή της πατάτας διπλασιάστηκε (από μία σε δύο λίρες το κιλό).