Αχ Ελλάδα…

Τα παραμεθόρια χωριά θυμίζουν Αλβανία. Από εκεί ερχόμαστε.

Ψαράδες. Ξεχασμένο και έρημο το πιο βορειοδυτικό χωριό της Ελλάδας. Η μουσική συμφωνία των Πρεσπών.

Το φιλόξενο Νυμφαίο και οι ορφανές αρκούδες του. Και επιτέλους, στη Θεσσαλονίκη μας.

Το θορυβώδες πανηγύρι της ΔΕΘ ξεπερασμένη υπόθεση. Το καταφύγιο Χρηστάκη ψηλά πάνω στον Όλυμπο. Θεσσαλονίκη – Αθήνα σε τρεις μέρες χωρίς διόδια. Το λεκανοπέδιο.

Δεκαοκτώ σημεία κατασκήνωσης από τη Βάρκιζα μέχρι την Πάρνηθα σε ένα μήνα. Μαρίνα Αλίμου το αγαπημένο μας.

Χριστούγεννα στην παγωμένη Καρύταινα. Φόντο, η γέφυρα του παλιού πεντοχίλιαρου. Κάμπινγκ στο λιμανάκι της Πύλου. Off-road στην έρημη Bοϊδοκοιλιά. Πρωτοχρονιά στη μαρίνα της Καλαμάτας. Με Γερμανούς καμπερίστες και καλή παρέα.

Μάνη μέσα στο καταχείμωνο. Περπάτημα στο ανεμοδαρμένο Ταίναρο. Στο ναυάγιο του Γυθείου με πρωτόγνωρο χαλάζι. Ελαφόνησος με καταιγίδα. Μόνοι στην παραλία του Σϊμου.

Αξέχαστο ξημέρωμα στην παγωμένη Μονεμβασιά. Δύο εβδομάδες μέσα στο συνεργείο της Iveco. Και από εκεί στα Χανιά.

Δύο μέρες κλεισμένοι στο κάμπερ λόγω κακοκαιρίας και άλλες τρεις στο Ρέθυμνο. Μπάλος και Ελαφονήσι, εντελώς μόνοι κι εδώ. Όλα λευκά στα Λευκά Όρη. Η εκκωφαντική ησυχία του Ομαλού.

Ο Παπανδρέας και ο πρόεδρος στα Λιβάδια. Δίπλα είναι τ’ Ανώγεια. Στον χιονισμένο Ψειλορίτη με το Pierra Creta. Και στον Άγιο Νικόλαο για μπανάκι. Αρχές Μαρτίου.

Πειραιάς και από εκεί Ερμούπολη με Blue Star Ferries. Θα ζούσαμε εδώ. Το Μάλι της Τήνου. Με 7 μεταμεσονύκτια μποφόρ προς Σάμο. Κατασκηνώνουμε στο Πυθαγόρειο.

Το πρώτο λάστιχο στη Λέσβο και ουζάκι στη Σκάλα Συκαμνιάς. «Πάμε» σχολείο στη Χίο. Ξεκινούν οι βροχές.

Χειμερινή Ικαρία – το ανένταχτο νησί. Έρωτας με το Βαθύ στην Κάλυμνο. Και με την Τέλενδο. Τρεις νύκτες κάτω από το ρολόι της Σύμης και άλλες τρεις έξω από το σχολείο στο Καστελλόριζο. Συγκίνηση, εδώ τελειώνει η Ελλάδα.

Πίσω στη Νίσυρο και μια βραδιά με φεγγάρι στο ηφαίστειο. Πάσχα στη Λίνδο. Κι ένα πέρασμα στην πανάκριβη Σαντορίνη που μιλάει κινεζικά. Πάλι Αθήνα, Θεσσαλονίκη και μετά Ήπειρος.

Τζουμέρκα, Άγραφα, Ζαγοροχώρια και δρακόλιμνες με τα πόδια. Αχ, Ελλάδα… Ένας χρόνος πέρασε και πάλι δεν ήταν αρκετός.

 ΥΓ: Όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές είμαστε στα Βαλκάνια, κάπου μεταξύ Ρουμανίας και Μολδαβίας. Οδεύουμε προς Τουρκία και κεντρική Ασία αργά αλλά σταθερά. Μην χάσετε το επόμενο τεύχος για το πρώτο εκτός Ελλάδας οδοιπορικό μας.

[Δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο του 2019 στο τεύχος #18 του ελληνικού Quattroruote]

Info: www.theworldoffroad.com , @theworldoffroad