Αύρα Καραϊβικής

Αποχαιρετούμε το Μεξικό με νοσταλγία, περνώντας από τη χερσόνησο του Γιουκατάν στην Καραϊβική, νότια προς την αγγλόφωνη Μπελίζ και από εκεί στις ζούγκλες της Γουατεμάλας…

κείμενο: Άκης Τεμπερίδης
φωτογραφίες: Βούλα Νέτου & Α.Τ.

9.295 χιλιόμετρα κάναμε στο Μεξικό σε 165 ημέρες, πεντέμισι μήνες δηλαδή. Φαντάζουν λίγα για τέτοιο διάστημα, αλλά όπως είδαμε στο ημερολόγιό μας, 76 ημέρες δεν κάναμε ούτε χιλιόμετρο κι αυτό επειδή σε κάθε πόλη ή χωριό συνήθως λέγαμε, “ας μείνουμε άλλη μια μέρα εδώ”. Αγαπησιάρικη χώρα για τον ταξιδιώτη, παρά το τεράστιο μέγεθος και τη διαβόητη εγκληματικότητα που προέρχεται από τα “κράτη εν κράτει” καρτέλ των ναρκωτικών.

Μπορεί να μη συναντήσαμε τον παραμικρό κίνδυνο ταξιδεύοντας από την Τιχουάνα μέχρι το Τσετουμάλ, όμως όσο είμασταν στη χώρα, έγινε μία μεγάλη εξέγερση με πυρπολημένα αυτοκίνητα και θανάτους στις φυλακές μεθοριακών πόλεων, και ένας εμφύλιος με διάρκεια μίας ημέρας στο Κουλιακάν, όταν η αστυνομία έκανε το λάθος να συλλάβει τον γιο του “Ελ Τσάπο” και αρχηγό του διαβόητου καρτέλ της Σιναλόα.

Προσθέστε και μερικά πτώματα μελών διάφορων συμμοριών που αφήνονται εδώ κι εκεί σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών και θα έχετε μία ειδησεογραφική εικόνα από το Μεξικό. Όμως σαν ταξιδιώτης δεν θα σε αγγίξουν όλα αυτά. Θα πρέπει να είσαι πολύ άτυχος και να βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Πόσες αντιθέσεις βιώσαμε σε αυτή τη χώρα… Η μεγαλύτερη;

Το πολιτισμικό χάσμα που χωρίζει τα ορεινά χωριά της Τσιάπας με τη zona hotelera του Κανκούν. Από τη μία οι γηγενείς Μάγια που βιοπορίζονται από τη γη τους χωρίς να περιμένουν τίποτε σχεδόν από το μεξικανικό κράτος και από την άλλη το αμερικανικό κεφάλαιο που έχει εξαγοράσει αμέτρητα εκτάρια γης στην Καραϊβική και τα έχει μετατρέψει σε περίκλειστα συμπλέγματα πολυτελών κατοικιών, πανάκριβα mall και πεντάστερα ξενοδοχεία.

Ένα μεξικανικό Μαϊάμι δηλαδή. Διόλου τυχαία, το μόνο Μεξικό που γνωρίζουν πολλοί είναι το Κανκούν, το οποίο μόνο Μεξικό δεν είναι.

Εμείς δεν θα πλησιάζαμε αν δεν είχαμε Έλληνες φίλους εκεί, οι οποίοι μας φιλοξένησαν τις γιορτές των Χριστουγέννων και μας έβγαλαν λίγο από τον σπαρτιάτικο βίο μας. Να σας περιγράψω σκηνές από το hi-end “ελληνικό” εστιατόριο Ilios, όπου έχουν παντρέψει fusion πιτόγυρα με κιτς χορευτικά από καλλίπυγες Μεξικάνες με χλαμύδες και σπάσιμο πιάτων με μουσική υπόκρουση – τι άλλο; – Ζορμπά; Πολιτισμικό σοκ αλλά ενδιαφέρον που το ζήσαμε κι αυτό.

Μπορεί στο Κανκούν να μη ζούσαμε, όμως θα αλλάζαμε το Iveco με ένα ιστιοπλοϊκό αραγμένο στην Ίσλα Μουχέρες (το νησί των γυναικών), από όπου μπορείς να εξορμήσεις για μήνες σε όλη την Καραϊβική. Ίσως σε ένα άλλο theworldoffroad (theworldoffshore δηλαδή…), αν όχι σε μία άλλη ζωή…