Γι’ αυτό δεν είναι οι φίλοι;

Ιούν 5, 2024 | Αργεντινή, Άρθρα, Νότια Αμερική, Νότια Αμερική

Τρίτη πρωί ήταν να φύγουμε από το Puerto Madryn προς Buenos Aires, αφού κάναμε τα μπανάκια μας στα δημοτικά ντους της πόλης και τρία πλυντήρια με τα ρούχα μας. Παρασκευή, κι όμως είμαστε ακόμη εδώ, με το αυτοκίνητο στο συνεργείο, ενώ περιμένουμε να μας επισκευάσουν τον εναλλάκτη του ρεύματος που τα έπαιξε.Τι συνέβη στο μεταξύ;

του Άκη Τεμπερίδη
φωτογραφίες: A.T., Βούλα Νέτου

Δευτέρα βράδυ άρχισε να βρέχει στο Puerto Madryn. Όταν ξύπνησα ξημερώματα για το καθιερωμένο κατούρημα (α ρε άτιμε προστάτη), το μυαλό μου πήγε αμέσως στην οικογένεια των Γερμανών φίλων μας, του Steve, της Martina και της Amelie, οι οποίοι βρίσκονταν ακόμη στο ακρωτήριο Ninfas με το αυτοκινούμενο Fiat Ducato τους. Πιθανότατα παρκαρισμένοι στην άκρη του γκρεμού, όπου είμασταν παρέα μερικές μέρες πριν και παρακολουθούσαμε την κίνηση των Orcas.
Κατά τις 8 πμ λαμβάνω κλήση στο whatsapp από τον Steve ο οποίος με φανερά τρομαγμένη φωνή μου λέει: “είμαστε ακόμη εδώ, βρέχει και φυσάει αέρας 90 χλμ./ώρα και έχει τόση λάσπη που σπρώχνει το αυτοκίνητο προς τον γκρεμό. Έχουμε ένα ζευγάρι εδώ με ένα Jeep και προσπαθούν να μας βοηθήσουν αλλά φοβόμαστε πολύ μην χάσουμε το αυτοκίνητο. Μπορείτε μήπως να φωνάξετε την αστυνομία για βοήθεια ή να προσπαθήσετε να έρθετε από εδώ;”
Ξυπνάει και η Βούλα και αμέσως μπαίνουμε σε λειτουργία έκτακτης ανάγκης.Ένα καφέ στα γρήγορα, περνάμε από την La Segunda όπου επιτέλους είχαν δεχτεί να μας ασφαλίσουν το Iveco (μετά από τέσσερις μήνες μεταξύ Αργεντινής και Χιλής…) και πάμε από την Αστυνομία. Εκεί η κοπέλα μας λέει “πάρτε την πολιτική προστασία (Defensa Civil) στο 103 ή την ασφάλεια για να στείλει γερανό”.
Από την DC μας απαντούν ότι δεν έχουν δικαιοδοσία να παρέμβουν, ενώ σε συνεννόηση με τον Steve προκύπτει ότι η ασφάλειά τους δεν περιλαμβάνει οδική βοήθεια, ούτε και η δική μας. Οπότε τι κάνουμε; Η Punta Ninfas είναι 80 χιλιόμετρα χώμα από την πόλη – σχεδόν δύο ώρες δρόμος σε τέλειες συνθήκες…
– “Πάμε Βούλα;”
– “Φυσικά, δεν μπορούμε να τ’ αφήσουμε τα παιδιά μόνα εκεί”.
Ξεκινάμε υπό βροχή και μετά τα πρώτα 10 χιλιόμετρα, ο δρόμος αρχίζει να γίνεται πολύ πιο δύσκολος απ’ όσο περιμέναμε. Στις ευθείες έχουν σχηματιστεί τεράστιοι νερόλακοι από 20-80 μέτρα μήκος, αλλά το χώμα από κάτω κρατάει και περνάμε χωρίς πρόβλημα με 4×4 και μακριές σχέσεις Όσο προχωράμε η κατάσταση χειροτερεύει και από το νερό ακούμε τον ιμάντα του εναλλάκτη να τρίζει και τον δείκτη του στροφομέτρου να πέφτει.
Θεραπεύω το πρόβλημα με τη γνωστή τεχνική: αφήνω λίγο να πέσουν οι στροφές και ο ιμάντας επανέρχεται σε δράση. Όμως σε κάποια φάση ο εναλλάκτης δείχνει να μη δουλεύει – το καταλαβαίνω αυτό από το λαμπάκι της μπαταρίας και από το στροφόμετρο που πέφτει στο μηδέν. Βγαίνω να δω την κατάσταση του ιμάντα και είναι τέλεια, με τον εναλλάκτη να γυρίζει, χωρίς όμως να φορτίζει την μπαταρία. Ουπς, και τώρα τι κάνουμε; Κι αν μείνουμε εντελώς από ρεύμα; Μήπως να επιστρέψουμε πίσω, να το φτιάξουμε και να πάμε την επόμενη;
Αφήνω στην άκρη τέτοιες σκέψεις και συνεχίζουμε…
Στα τελευταία είκοσι χιλιόμετρα η λάσπη είναι πλέον παχιά και τα περάσματα από τις λίμνες πιο ζόρικα. Το Iveco δεν έχει πρόβλημα, όμως σκεφτόμαστε ότι θα είναι εντελώς αδύνατο να βγάλουμε το Ducato από εδώ. Συνεχίζουμε και σε κάποιο σημείο η λάσπη είναι τόσο παχιά και γλιστερή που ενώ πηγαίνω πολύ αργά, καθώς είμαστε λίγο στα αριστερά του οδοστρώματος, η κλίση μας παρασέρνει στο πλημμυρισμένο χαντάκι και μετά από λίγα μέτρα κολλάμε για τα καλά. Αυτό ήταν;
Το παλεύω μπλοκάροντας και τα δύο διαφορικά – κάτι που είχα να κάνω χρόνια, ομολογώ – και με τη μέθοδο του pendulum – πίσω-μπρος-πίσω-μπρος για να ξεσκάβει τη λάσπη, καταφέρνουμε να βγούμε, ενώ η Αναστασία έχει βάλει τα κλάματα – τα μισά από αγωνία – τα μισά από χαρά.
Συνεχίζουμε και σε λίγο βλέπουμε φώτα, ενώ φαίνεται και ο φάρος που είναι στην άκρη του ακρωτηρίου. “Είναι οι Γερμανοί!”, φωνάζει η Αναστασία αλλά προσωπικά δεν το πιστεύω, μιας και θεωρώ αδύνατο να έχουν φτάσει εκεί.
Είναι ένα μαύρο Jeep Wrangler και από πίσω το Ducato κολλημένο στην άκρη του δρόμου, όπως κι εμείς πριν από λίγα λεπτά. Η λάσπη στο συγκεκριμένο σημείο είναι γλιστερή σαν πάγος, σε σημείο να σπινάρουν οι 4 τροχοί και το Iveco – όπως και το Jeep – να μην ξεκινά… Τουλάχιστον τα παιδιά είχαν καταφέρει με τη βοήθεια των Γάλλων να βγουν από το γκρέμι και να κάνουν και δύο χιλιόμετρα στον δρόμο. Τα πρόσωπά τους ήταν γεμάτα αγωνία, αλλά και ανακούφιση που είμασταν πλέον μαζί τους.
Ξεκινά χωρίς πολλά λόγια πραγματική μάχη με τη λάσπη. Μία ώρα να βγάλουμε το Ducato από το πρώτο κόλλημα με διάφορες μεθόδους: με τον “εργάτη” στην αρχή, αλλά χωρίς εναλλάκτη, η μπαταρία μας είχε ήδη πέσει δραματικά. Με τράβηγμα στη συνέχεια, με την όπισθεν εμείς και το Ducato να σπινάρει για να βγει μάταια.
Μετά από πολλή δουλειά το βγάλαμε τελικά στον δρόμο. Στο χιλιόμετρο υπάρχει λίμνη, οπότε δένουμε τα δύο camper μεταξύ τους, προσπαθούμε να περάσουμε αλλά κολλάμε. Τα αποσυνδέουμε, ξεκολλάμε εμείς, κάνουμε αναστροφή με τρομερή προσοχή και επιστρέφουμε από το παρακαμπτήριο μονοπάτι, οπότε τους έλκουμε και πάλι με την όπισθεν – πάντα υπό καταρρακτώδη βροχή. Τους βγάζουμε τελικά από τη λίμνη και αποφασίζουμε να κοιμηθούμε εκεί, όπως είμαστε μέσα στον δρόμο. Ποιος θα τολμήσει να περάσει εξάλλου; Τα παιδιά με το Jeep μπορούν να αναχωρήσουν, δε χρειάζεται πια να περιμένουν.
Μέχρι το βράδυ όλα αλλάζουν προς το καλύτερο. Η ξαστεριά σε συνδυασμό με τον δυνατό αέρα, μας δίνει ελπίδες ότι ο δρόμος θα βελτιωθεί την επόμενη μέρα. Πράγματι, ξυπνάμε με ένα καταπληκτικό καιρό, χωρίς ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Και φυσάει. Περνάμε όλο το πρωινό στο ίδιο σημείο πίνοντας καφέδες, ενώ η Μαρτίνα φτιάχνει κέικ – ροδάκινο στο φουρνάκι υγραερίου. Το έδαφος στεγνώνει γρήγορα και η λίμνη μπροστά μας έχει γίνει λίγο πιο ρηχή.
Μετά το μεσημέρι, βάζουμε μπροστά το Iveco με το άγιο Noco μας (η μπαταρία εντελώς αποφορτισμένη) και κινούμε προς τα πίσω με το ηθικό ψηλά και το Ducato δεμένο μόνιμα με ιμάντα από πίσω, τουλάχιστον για τα πρώτα 15-20 χιλιόμετρα. Μέχρι πριν δύσει ο ήλιος έχουμε κάνει σχεδόν 50 χιλιόμετρα, μέσα από δεκάδες λίμνες, άλλες ρηχές, άλλες πιο βαθιές, πάντα με την κλασική μάντρα του off-roading, “as slow as possible, as fast as necessary”.
Μέχρι και drone πετάξαμε για να βγάλουμε το μικρό μας καραβάνι μέσα σε κάποια από τις λίμνες και προσωπικά είμαι σίγουρος ότι θα φτάσουμε στο Puerto Madryn. “Θα πάμε για πίτσα”, λέω στην Αναστασία που σαν παιδί είναι η πιο κουρασμένη από τους τρεις μας.
Λίγο πριν πέσει η νύχτα όμως, σε μία ευθεία χωρίς νερό, πέφτουμε στη μεγαλύτερη παγίδα. Ένα σημείο με βαθιά λάσπη που δε φαινόταν από πριν και το Ducato κολλάει για τα καλά. Μετά από 2-3 προσπάθειες να το τραβήξουμε, οι δύο ιμάντες που έχουμε στη διάθεσή μας, αρχίζουν να σπάνε σε διάφορα σημεία, λόγω του ότι το δάπεδο έχει κολλήσει στη λάσπη, οπότε μένουμε πρακτικά χωρίς ελκτικό μέσο. Μόνο με τον εργάτη μπορούμε να τραβήξουμε (με την όπισθεν) – κάτι που δεν είναι καθόλου ασφαλές και ενδεδεειγμένο – οπότε επιλέγουμε να κοιμηθούμε μία δεύτερη νύχτα στον δρόμο.
Είμαστε μόλις 25 χλμ. από το Puerto Madryn και η αντανάκλαση του αστικού φωτισμού στον ουρανό, όπως και το παρακείμενο αιολικό πάρκο διακρίνονται από το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε.
Τρίτη μέρα ξυπνάμε πάλι με λιακάδα. Ο Steve μας φωνάζει διότι ένας ντόπιος με pick up έχει έρθει και θέλει να βοηθήσει. Δένει με σχοινί – όχι ιμάντα – το Ducato και το τραβάει με απόλυτη ευκολία, μιας και στο μεταξύ η λάσπη είχε στεγνώσει. Τα παιδιά χαμογελούν με ανακούφιση (δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να το βγάλουμε από εκεί), όμως τώρα έχουμε το Iveco με νεκρή μπαταρία και με το Noco στο 50%, οπότε δεν μπορούμε να το βάλουμε μπροστά. Το συνδέουμε με τις δύο δεξιές μας μπαταρίες, τίποτα. Το συνδέουμε με το Ducato (έχουμε 4,5 μέτρα καλώδια), τίποτα επίσης.
Έρχεται όμως ένας ντόπιος κυριούλης με ένα Citroën Partner και μας δίνει τα νέα από τον δρόμο: “είναι πολύ δύσκολα, ειδικά σε μία μεγάλη λίμνη, όμως θα μπορέσετε να περάσετε”.
Αφού πέρασε εκείνος, θα περάσουμε – σκέφτομαι – κι εμείς με το Ducato δεμένο πίσω από το Iveco, εφόσον βέβαια βάλουμε μπροστά το δεύτερο και αντέξουν οι ιμάντες με ένα φακιρικό κόμπο που του έχω κάνει. Ο κυριούλης μας δίνει και μία βοήθεια να σπρώξουμε τον Καριμπούνη κι εκείνος μας βγάζει ασπροπρόσωπους, μιας και είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία παίρνει μπροστά, ακόμη και με 2 χλμ./ώρα…
Προχωράμε λοιπόν γεμάτοι αισιοδοξία, περνάμε 3-4 μεγάλες λίμνες με σκληρό όμως έδαφος από κάτω και άλλες τόσες με το Ducato μόνο του. Και μπαίνουμε σε μία, η οποία τελικά θα είναι και η τελευταία: περνάμε εμείς, με πίσω μόνο κίνηση για να δω περίπου πώς θα αντιδράσει το – προσθιοκίνητο – Ducato, κολλάμε προς στιγμή λόγω βάθους, όμως βγαίνουμε με κάποιο σπινάρισμα. Κάνω νόημα στον Steve να πάρει λίγη φόρα, μπαίνει κι εκείνος, παρεκκλίνει όμως αριστερά και βυθίζεται σε ένα λάκκο με τη μούρη του camper μέσα στο νερό. Ωχ…
Επιστρέφουμε με την όπισθεν – “έσβησε ο κινητήρας” μου λέει ο Steve απογοητευμένος – τους τραβάμε και εκεί αρχίζει η μεγάλη αγωνία. Έχει πάρει νερό ο κινητήρας και πόσο; Ανοίγουμε όλη την εισαγωγή από το φιλτροκούτι μέχρι το turbo και το intercooler και πράγματα όλοι οι αυλοί έχουν νερό. Κακό σημάδι. Καθαρίζουμε ότι μπορούμε και επιλέγουμε να πάμε χωρίς να βάλουμε μπροστά τον κινητήρα.
Όμως τώρα βλέπουμε ότι η δική μας μπαταρία – παρότι το Iveco δεν το έχουμε σβήσει καθόλου στη διαδρομή – να μην μπορεί να ανάψει ούτε τις λυχνίες του 4×4, ούτε τον δείκτη πετρελαίου που δείχνει μηδέν. Έχουμε καύσιμο να φτάσουμε στην πόλη ή όχι; Στο 1/4 ήταν το πρωί…
Βγαίνουμε στο κεντρικό χωματόδρομο και μας μένουν μόλις 10 χιλιόμετρα, σε στεγνό πλέον χώμα. Γιούπι! Στα οκτώ χιλιόμετρα από το Puerto Madryn το Iveco σβήνει.
FCUK! Μείναμε από πετρέλαιο. Και τώρα;
“Μήπως πας με το ποδήλατο να φέρεις;”, αναρωτιέται αυτονόητα η Βούλα. Αυτό σημαίνει μία ώρα να πάω, μία να γυρίσω, δύο ώρες και κάτι μέχρι να φέρω καύσιμο. Και πώς θα το βάλουμε μετά μπροστά, όταν δεν έχουμε ούτε μπαταρία, ούτε Noco; Και αν έχουν πάρει αέρα – όπως μας έχει συμβεί στο παρελθόν – τα μπεκ τροφοδοσίας; Εξαέρωση, ξεβιδώματα, βιδώματα, νυχτώσαμε και πάλι θα είμαστε χωρίς ρεύμα.
Αναρωτιέμαι μήπως ο κινητήρας έσβησε λόγω έλλειψης ρεύματος και αδυναμίας της αντλίας να στείλει καύσιμο, οπότε δεν ξεμοντάρουμε τα ποδήλατα. Κι όταν περνά το πρώτο αυτοκίνητο, το σταματάμε. Αρχικά μας προσπερνά με φόρα, σταματά όμως και επιστρέφει. Είναι ο πιο αντιπαθής Αργεντινός – ίσως ο μόνος αντιπαθής – που έχω δει τόσους μήνες στη χώρα, αλλά ας είναι καλά που σταμάτησε τελικά…
Συνδέουμε την μπαταρία του Iveco στη δική του και μετά από 2-3 λεπτά, ο κινητήρας παίρνει μπροστά και στα όργανα επιστρέφουν οι ενδείξεις. Στο 1/4 η στάθμη καυσίμου. Εκμεταλλεύομαι τη φόρτιση και στέλνω καύσιμο από το εφεδρικό μας ρεζερβουάρ και τελικά ξεκινάμε με μισογεμάτο ρεζερβουάρ.
Κι έτσι, με 20 χλμ./ώρα φτάνουμε στο Puerto Madryn, ανακουφισμένοι που έχουμε βγάλει τα παιδιά από τη χειρότερη κατάσταση του δίχρονου ταξιδιού τους, αλλά και με την αγωνία μήπως ο κινητήρας τους έχει υποστεί μεγάλη ζημιά. Βρίσκουμε όμως το συνεργείο του συμπαθέστατου Ruben Souarez, ο οποίος μας οργανώνει και αναλαμβάνει να κοιτάξει την επόμενη και τα δύο οχήματα. Μας παρκάρει ακριβώς απέναντι από το συνεργείο και το βράδυ το περνάμε παρέα, με τα παιδιά να παραγγέλνουν πίτσες και για τις δύο οικογένειες.
Ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έχουμε ξοδέψει τρεις μέρες από το ταξίδι μας για να τους βγάλουμε από εκεί και νιώθουν – άδικα – καταυποχρεωμένοι, ζητώντας τι δώρο να μας κάνουν για το καλό.
That’s what (overland) friends are for, σωστά;

Σήμερα το πρωί, ξυπνήσαμε νωρίς και τα παιδιά του συνεργείου έπιασαν αμέσως δουλειά. Τα νέα; Ο εναλλάκτης μας – ο ρυθμιστής του οποίου είχε καεί λόγω του νερού – φτιάχνεται και θα γίνει καινούριος, με νέα κουζινέτα επίσης. Και η Hildegard – το ηρωικό Ducato – έχει πάρει και πάλι μπροστά, μιας και είχε μπει ελάχιστο νερό στον θάλαμο καύσης. Ουφ. Τι περιπέτεια κι αυτή; Άλλη μία για να θυμόμαστε μέχρι τα βαθιά μας γεράματα…

τετρ. χλμ. η έκταση της χερσονήσου Βαλντές

μέτρα το μήκος μίας φάλαινας Όρκα

τόνοι το βάρος τους

Share This