Ευχαριστούμε Χίο, στο επανειδείν πατρίδα!
Ήταν ένα όμορφο ιντερλούδιο τελικά το πέρασμά μας στη Χίο. Για λόγους υγείας το κάναμε – για να εγχειριστώ στη δεξιά βουβωνοκήλη μου – αλλά λειτούργησε και ως ύστατος χαιρετισμός στα πάτρια εδάφη.
Είχε μάλιστα και ένα στοιχείο νοσταλγικό η Χιώτικη αυτή παρένθεση, μια και είχαμε ξαναβρεθεί εδώ πριν από εννέα μήνες, σ’ εκείνο το θαυμάσιο Blue Star οδοιπορικό μας στα ελληνικά νησιά.
Η εγχείριση πήγε καλά. Ήταν η δεύτερη για μένα. Την πρώτη την είχα κάνει κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας στην Αλεξανδρούπολη με τη διαφορά ότι εκείνη είχε γίνει σε πιο προχωρημένο στάδιο και μπήκε μαχαίρι, ενώ αυτή έγινε με λαπαροσκόπηση.
Περιττό να σας πω ότι όλοι στο Σκυλίτσειο νοσοκομείο με έκαναν να αισθανθώ πολύ όμορφα: από το χειρουργό κ. Σταμούλη και τον καρδιολόγο κ. Σμυρνιώτη μέχρι την ιταλομαθή αναισθησιολόγο και τις νοσοκόμες. Ήμουν κι εγώ καλό παιδί και τους έκανα οικονομία στο δωμάτιο: το πρώτο βράδυ πριν την επέμβαση βγήκα και κοιμήθηκα στο Iveco.
Στο δωμάτιο έμεινα ένα βράδυ – όπου γνωρίστηκα με τον κ. Γιώργο, έναν γλυκύτατο άνθρωπο που ανάρρωνε επίσης – και το επόμενο πρωινό πήρα εξιτήριο.
Να σας εξομολογηθώ και κάτι: όταν με ξάπλωσαν στο χειρουργικό κρεβάτι με έπιασε μια μικρή αγωνία, κάτι σαν “πότε θα ξυπνήσω”; Δεν την είχα την πρώτη φορά. Φυσικά δεν κατάλαβα πότε ναρκώθηκα ενώ ξύπνησα ακούγοντας την αναισθησιολόγο, η οποία μετά μου είπε ότι άργησα να ξυπνήσω. Δεν μου εξήγησε τι σημαίνει αυτό αλλά την είδα λίγο ανήσυχη.
Μία ώρα μετά την επέμβαση μου έβγαλαν το οξυγόνο και τον ορό και όταν ήρθε ο χειρουργός μου είπε: “σήκω, περπάτα, τι φοβάσαι;” Καμία σχέση με την επέμβαση στο στρατιωτικό της Αλεξανδρούπολης, όπου θυμάμαι ότι ήμουν pathetic τις δύο πρώτες μέρες.
Εκτός νοσοκομείο πλέον, η Βούλα ανέλαβε να οδηγήσει το Iveco – στο οποίο κοιμήθηκε μαζί με την Αναστασία δίπλα στο νοσοκομείο, στους πέτρινους ανεμόμυλους της Χίου μπροστά – και ο Γιώργος Μπενοβίας ανέλαβε να με οδηγήσει με το Fiat του στον Κάρφα, και συγκεκριμένα στο Αερικό, τον ξενώνα που διατηρεί με θέα το Αιγαίο και το εκπληκτικό, ομώνυμο μπαράκι του.
Η εβδομάδα πέρασε με εμένα να κινούμαι μόνο από το δωμάτιο στο μπαρ, με μεταφράσεις για το ελληνικό Quattroruote και από την 3η, 4η μέρα με καλή παρέα τα βράδια στο μπαρ. Ο Γιώργος μάζεψε οικογένεια και εκλεκτούς φίλους και για τρία βράδια ταξιδέψαμε με φωτογραφίες και βίντεο από τον πρώτο μας γύρο του κόσμου.
Είδαμε ανέκδοτο υλικό για πρώτη φορά κι εμείς και ήταν πολύ τονωτικό όλο αυτό. Μάλιστα είδαμε και φωτογραφίες του Γιώργου από Τουρκμενιστά, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κυργυστάν και Καζακστάν, από το ταξίδι του εκεί το 2013.
Η πληγή μου βελτιωνόταν όλες αυτές τις μέρες αλλά δεν σκοπεύω να οδηγήσω για μερικές ακόμη. Όταν περπατώ, η κήλη πρήζεται αλλά τα ράμματα είναι τέλεια και δεν χρειάζεται να μου τα βγάλει ο χειρουργός. Έκανα και ένα πολύ ευλαβικό μπανάκι, οπότε είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση, μαζί με ένα “υποβρύχιο” – μαστίχα που έλειπε από την κουζινούλα μας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στους ιατρούς κκ. Σταμούλη και Σμυρνιώτη και στις νοσοκόμες/νοσοκόμους του Σκυλίτσειου Νοσοκομείου Χίου, στους αδερφούς Ταγκούλη για την επαφή με το νοσοκομείο και βέβαια στο Γιώργο Μπενοβία και την οικογένειά του για τη φιλοξενία.
