Βλέποντας τις φωτογραφίες αυτού του μήνα, είπα μέσα μου “δεν τα πήγαμε άσχημα”, καθώς είχα την αίσθηση ότι δεν είχαμε αξιόλογο υλικό.
κείμενο & φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης
Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα δεν τα κάναμε όπως έχουμε συνηθίσει, ενώ άλλα τα παρακάμψαμε εντελώς. Μπορεί να μείναμε μία εβδομάδα στο Σαν Φρανσίσκο, όμως καταναλώσαμε περισσότερη ενέργεια στο να βρούμε συνεργείο για τα φρένα (μάταια!), παρά στην ίδια την αγαπημένη μας πόλη.
Όταν μας έφτιαξαν τα φρένα μετά από έξι μέρες στο χωριούδάκι Γκρόουβλαντ, είμασταν τόσο κουρασμένοι ψυχολογικά που προς στιγμήν είπαμε να μην μπούμε καν στο Γιοσέμιτι, παρότι η είσοδος του εθνικού πάρκου ήταν μόλις 20 μίλια μακριά από το συνεργείο.
Τελικά, μπήκαμε στο πάρκο χωρίς online κράτηση και περάσαμε εκεί δύο μέρες μόνο, ίσως επειδή είχε αφόρητα πολύ κόσμο. Όμως μία γεύση την πήραμε. Κάναμε μπάνιο στο ποτάμι και το απόγευμα συναντήσαμε τρεις μαύρες αρκούδες στο φυσικό τους περιβάλλον. Και βέβαια, αντικρύσαμε τον περίφημο βράχο Ελ Καπιτάν, ο οποίος έχει ύψος 914 μέτρα και είναι η Μέκκα της ελεύθερης αναρρίχησης. Αν θυμάστε, έτσι ονόμασε η Apple το λειτουργικό σύστημα MacOs 12ης γενιάς.
Εκείνες ακριβώς τις ημέρες έληγε μάλιστα η δεύτερη μετά τη Γουατεμάλα τρίμηνη άδεια παραμονής των κοριτσιών της αποστολής, οι οποίες ταξίδεψαν με Visa Waiver Program ESTA στις ΗΠΑ. Έτσι, κατηφορίζοντας προς το Σαν Ντιέγκο, παρακάμψαμε τα εθνικά πάρκα Σεκόγια και της Κοιλάδας του Θανάτου και δεν πήγαμε στο Λας Βέγκας, όπως είχαμε προγραμματίσει.
Για την επόμενη φορά αφήσαμε την έρημο Μοχάβε – η οποία ήταν κλειστή λόγω πλημμυρών – και το εθνικό πάρκο Τζόσουα. Η τελευταία τρυφερή ανάμνηση από το εξάμηνο τελικά ταξίδι μας στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν από το σαββατοκύριακο που περάσαμε στο Λος Άντζελες. Τρεις μέρες με Αττικό ήλιο, κολύμπι στα κύματα και βόλτες με τα πόδια ή με πατίνια μεταξύ Σάντα Μόνικα και Βένις Μπιτς και με ελεύθερο πάρκινγκ-κάμπινγκ στην παραλία, ανάμεσα σε ντόπιους, vanlifers.
Αυτούς τους λίγο τρελούς, εναλλακτικούς τύπους που επέλεξαν να ζουν μέσα στα βανάκια τους, είτε επειδή δεν αντέχουν το κόστος ζωής της μεγαλούπολης, είτε επειδή έτσι ανακάλυψαν μία πιο ανέμελη, οικολογική και ανθρώπινη ζωή. Πέτρες που κυλάνε και αυτοί, όπως κι εμείς, και δε χορταριάζουν…_A.T.