Καλημέρα Φινλανδία!

από | Σεπ 20, 2020 | Ευρώπη, Ημερολόγια, Φινλανδία

Την Τετάρτη φύγαμε από το Ταλίν με μία υπέροχη λιακάδα και φτάσαμε στο Ελσίνκι με καταχνιά, γκριζίλα και αέρα. Βγήκαμε από το λιμάνι, όπου μας έκαναν και έναν έλεγχο στα διαβατήρια οι αστυνομικοί: “γιατί έχετε ιταλικές πινακίδες εφόσον είστε Έλληνες;”, μας ρώτησε εύλογα ο ένας.
 
Στη συνέχεια βρήκαμε γρήγορα πάρκινγκ σε μία ακτή πολύ κοντά στο κέντρο. Δωρεάν, με περιθώριο στάθμευσης 4 ωρών αλλά υπήρχε άλλο ένα κάμπερ εκεί και μάλλον κανένας δεν έκανε ελέγχους τέτοια μέρα.
 
Δείτε λίγο στο χάρτη το Ελσίνκι και θα καταλάβετε ότι είναι κάτι σαν τον Πειραιά αλλά με νησιά τριγύρω και με κόλπους ακόμη πιο βαθιά στον ιστό της πόλης.
 
Κλειστήκαμε μέσα γιατί έπρεπε να στείλω το άρθρο μου στο Quattroruote και το βράδυ μετακινηθήκαμε στην απέναντι ακτή. Φυσούσε τόσο δυνατά που μέσα στον ύπνο μου ξύπνησα δύο-τρεις φορές με το άγχος μην μας παρασύρει ο άνεμος στη θάλασσα.
 
Το πρωί είμασταν σώοι και αβλαβείς ενώ ο άνεμος είχε κοπάσει. Πήραμε το Iveco και κατευθυνθήκαμε μέσα από το κέντρο – το οποίο ήταν άδειο με τέτοιον καιρό – προς την ανατολική ακτή. Η βούλα βρήκε στο Google maps ένα mall δίπλα στο νησάκι του ζωολογικού κύπου.
 
Εκεί είναι μία τεράστια τεχνητή προκυμαία με νέες κατοικίες απέναντι από το εμπορικό κέντρο. Μας θύμισε το Puerto Madero του Μπουένος Άιρες η νέα αυτή γειτονιά.
 
Όταν παρκάραμε, συναντήσαμε τον Τιμ, έναν 30άρη Βέλγο που ζει εδώ και έξι μήνες στο Ελσίνκι με την κοπέλα του. Μάλιστα, ο ίδιος είχε ζήσει και στη Κεφαλλονιά πριν από μερικά χρόνια. Αγάπη μεγάλη η Ελλάδα.
 
Ο Τιμ ασχολείται με την αναρρίχηση και μάλιστα έχει φτιάξει και μία ψηφιακή εφαρμογή που λειτουργεί σαν οδηγός ελεύθερης αναρρίχησης για όλο τον κόσμο.
 
“Σας ακολούθησα από το δρόμο”, μας είπε “και είπα, αυτούς πρέπει να τους συναντήσω”. Γιατί; Μα επειδή ο Τιμ ετοιμάζεται να κάνει την ίδια ζωή, να ζήσει δηλαδή σε ένα βανάκι Sprinter, το οποίο έφτιαξε σαν tiny house με ξύλινα έπιπλα, κουζίνα, οικιακό ψυγείο και αιωρούμενο κρεβάτι πάνω από την τραπεζαρία. Όχι όμως τουαλέτα!
 
Μάλιστα, μας έδωσε την καλύτερη – όπως αποδείχτηκε – συμβουλή. Να διανυκτερεύσουμε στην άκρη της προκυμαίας, όπου υπάρχει η Sompasauna, η μόνη κοινωνική σάουνα στο Ελσίνκι.
 
“Είναι δωρεάν, πηγαίνει πολύς κόσμος και περίεργος κόσμος αλλά νομίζω θα σας αρέσει. Πηγαίνετε γιατί σύντομα θα την γκρεμίσουν για να χτίσουν κι εκεί”. Μας προειδοποίησε να προσέχουμε την καταιγίδα που ερχόταν απειλητική από το βορρά.
 
Αφού ψωνίσαμε λοιπόν κάρτα internet (Telia με 20 ευρώ το μήνα απεριόριστα gB) και κάτι απίθανες νορβηγικές γαλότσες Viking για την Αναστασία, πήγαμε στη σάουνα, όπου είδαμε 3-4 ξύλινες παράγκες στην άκρη της προκυμαίας και διάφορους τύπους απ’ έξω – οι μισοί θεόγυμνοι με αέρα έξι μποφόρ! Μα είναι δυνατόν;
 
Παρκάραμε εκεί και ενώ ήταν να φύγουμε την Παρασκευή, είναι Κυριακή και είμαστε ακόμη εδώ. Την Πέμπτη την περάσαμε κλεισμένοι μέσα με τον αέρα να λυσομανά απ’ έξω και εμάς να είμαστε επί ποδός στην περίπτωση που χειροτερέψει, ώστε να πάμε να καλυφθούμε σε ένα πιο υπήνεμο μέρος, ανάμεσα σε πολυκατοικίες. Τελικά, δε χρειάστηκε.
 
Την Παρασκευή σηκωθήκαμε με λιακάδα και ο αέρας είχε κοπάσει. Δεν έχασα την ευκαιρία, οπότε έκανα μία σάουνα παρέα με τρεις πολύ συμπαθείς ντόπιους. Ήμουν ο μόνος που έβαλε την πετσέτα για να καθήσει στον πάγκο. Ήταν τόσο καυτή που ήταν σα να σου τσιμπάει το πρόσωπο η υγρασία. Μάλιστα βούτηξα στα καφετί νερά του κόλπου για να φύγει ο ιδρώτας. Η Βούλα και η Αναστασία δεν ήταν τόσο έτοιμες να το ζήσουν αυτό. Θα τις πείσω.
 
Τρεις μέρες τώρα εδώ έχουμε γνωρίσει πολύ κόσμο. Ειδικά την Παρασκευή και χθες το Σάββατο γινόταν χαμός. Να βλέπεις τους Φινλανδούς να βγαίνουν με τα σώβρακα από τα αυτοκίνητά τους και να πηγαίνουν για σάουνα. Άντρες, γυναίκες, νέους ή μεγαλύτερους να τριγυρνούν θεόγυμνοι χωρίς κανέναν θέμα.
 
Τα βράδια είχαμε και πάρτι, μια και υπάρχει ένα παλιό πιάνο στον έξω χώρο και έπαιζαν μέχρι τα ξημερώματα. Χθες το μεσημέρι ήρθαν δύο νέοι με πολύ περίεργη εμφάνιση – ο ένας βαμμένος και με ερμαφρόδιτο look – και μας προσκάλεσαν να συμμετέχουμε σε μία πολεμική τέχνη – το Komba – την οποία επινόησε ο ένας από αυτούς, ο Γιούσι.
 
‘Hταν φορτωμένοι με μισό τόνο αυτοσχέδιες στολές φτιαγμένες από εξοπλισμό εντούρο, ice hokey ή και από σέλες αλόγων. Θύμιζαν σαμουράι ή καλύτερα μαχητές ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Τα ξεφόρτωσαν όλα μαζί με μερικά skate board και το απόγευμα ξεκίνησαν τις μάχες, όπως μπορείτε να δείτε στις φωτογραφίες. Μπορούσε να συμμετέχει ο καθένας και φυσικά εντελώς δωρεάν. Θέλουν να τη διαδόσουν την τρελή αυτή τέχνη τους.
 
Έτσι, ενώ φεύγαμε εκείνη την ώρα, δεχτήκαμε την πρόσκληση να εντρυφήσουμε στο komba, που είναι κάτι ανάμεσα σε ειρηνική πάλη και μάχη με κρόταλα και ψεύτικα σπαθιά. Αλλά πάντα χωρίς βία. Δράση χωρίς βία είναι το σλόγκαν τους, ενώ ο Γιούσι τη θεωρεί και κάτι σαν ενεργό διαλογισμό. Μου άρεσε σαν εμπειρία και η όλη ανθρώπινη επαφή που συνεπάγεται.
 
Ξέχασα να σας γράψω ότι στο μεταξύ κάναμε και μία μεγάλη βόλτα με τα ποδήλατα στο κέντρο του Ελσίνκι αλλά αφήνω τις φωτογραφίες να πουν την ιστορία. Ωραία πόλη αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο αν εξαιρέσουμε τη μορφολογία του εδάφους. Το σημαντικότερο είναι οι άνθρωποι εδώ. Καμία σχέση με τους Εσθονούς απέναντι και τους κατοίκους της Βαλτικής γενικότερα.
 
Είχα γνωρίσει στο παρελθόν αρκετούς Φινλανδούς – κυρίως οδηγούς ράλλυ και F1 – αλλά πάλι τους θεωρούσα περίεργα τρένα. Ε λοιπόν είναι εκπληκτικοί, τουλάχιστον όσοι γνωρίσαμε εδώ στο Ελσίνκι.
 
Ίσως να φταίει ότι μένουμε δίπλα σε μία εναλλακτική κοινότητα αλλά έχουμε μιλήσει ήδη με 7-8 ανθρώπους τουλάχιστον. Έχουν περιέργεια, είναι ανοιχτοί, ακοπμπλεξάριστοι, cool, ευφυείς αλλά χωρίς πόζα, μιλούν εξαιρετικά αγγλικά όλοι και είναι σαν μεγάλα παιδιά.
 
Χθες ήρθε και ένας μεθυσμένος και χτύπησε την πόρτα του κάμπερ αλλά ήταν πάλι καλός και με πολύ χιούμορ. Τα είπαν με τη Βούλα – δεν εμφανίστηκα καν γιατί δεν θα έφευγε ποτέ – και αφού την προσκάλεσε για ποτό, έφυγε ήσυχα.
 
Να λοιπόν γιατί κολλήσαμε εδώ. Δεν είναι μόνο αυτό βέβαια. Κάποιες φορές, λίγο η κούραση, λίγο η ζαλάδα της αλλαγής παραστάσεων μας κάνει να θέλουμε να κλειστούμε μέσα, να μην κάνουμε τίποτα και να δούμε μία ταινία στο Amazon Prime ή στο Gamato ρε γαμώτο. Έτσι ακριβώς είμασταν εχθές – τουλάχιστον εγώ και η Αναστασία, καθώς η Βούλα ήταν έτοιμη να φύγει.
 
Τώρα αναχωρούμε για τις λίμνες. Έχουμε φτιάξει όλη σχεδόν τη διαδρομή μέχρι τα σύνορα με Νορβηγία και θα χρειαστούμε γι’ αυτή 15 ημέρες περίπου.
 
Το ευχάριστο – και αυτό δεν το ήξερα – είναι ότι η χώρα είναι παράδεισος της ελεύθερης κατασκήνωσης. Όχι απλά με κάμπερ, της πραγματικά ελεύθερης κατασκήνωσης.
 
Σύμφωνα με το Φινλανδικό σύνταγμα, ο καθένας έχει ελεύθερη πρόσβαση στη φύση, μπορεί να ανοίξει οπουδήποτε τη σκηνή του (ακόμη και σε ιδιόκτητο έδαφος αν ρωτήσει) και μπορεί να ψαρέψει ερασιτεχνικά χωρίς να χρειάζεται άδεια.
 
Όπως διαβάζετε, είμαστε καλά. Έχω πολλά να γράψω ακόμη αλλά πρέπει επιτέλους να φύγουμε. Να είστε κι εσείς καλά και να έχετε μια όμορφη Κυριακή!_Άκης Τεμπερίδης
Share This