Κλιματική αλλαγή
Πώς γίνεται τη μία μέρα να παγώνεις σε αλπικό περιβάλλον και την επόμενη να βουτάς στα ζεστά νερά του κόλπου ή του Ειρηνικού, ιδρωμένος μετά από διάσχιση ενός τροπικού δάσους; Στο Μεξικό η κλιματική αλλαγή είναι καθημερινότητα.
Αυτό το τεράστιο Ζ που ζωγραφίσαμε στον μεξικανικό χάρτη έχει μήκος 2100 χιλιόμετρα. Δεν είναι πολλά, όμως κάθε σταθμός ήθελε τον χρόνο του. Η διαδρομή ξεκίνησε από τις πυραμίδες Τεοτιχουακάν και κατέληξε στο Σαν Κριστόμπαλ ντε λας Κάσας της Τσιάπας. Αν ακολουθούσαμε τον συντομότερο δρόμο – τους αυτοκινητοδρόμους 150/145 – θα είχαμε φτάσει στη νοτιότερη πολιτεία του Μεξικού σε 12 ώρες περίπου σύμφωνα με το google maps – 914 χιλιόμετρα είναι όλα κι όλα. Δύο εργάσιμες ημέρες με υπερωρίες για το Iveco. Κι όμως, χρειαστήκαμε περίπου ένα μήνα με τους δικούς μας ρυθμούς.
ΑΠΟ ΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ
Η Πουέμπλα ήταν από τις αγαπημένες μας πόλεις μετά το πρώτο The World Offroad. Τη βρήκαμε αισθητά ανεπτυγμένη, με περισσότερη κίνηση, αλλά πάντα γοητευτική. Τέσσερα βράδια μείναμε ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα και γράψαμε τουλάχιστον τριάντα χιλιόμετρα με τα πόδια στους δρόμους του ιστορικού κέντρου. Αρχοντική πόλη, με απίστευτη αγορά, κορυφαία κουζίνα και ωραίους ανθρώπους. Αν είχε θάλασσα θα ζούσαμε αύριο εκεί.
Ίσως με αυτό το σκεπτικό, αντί να πάμε νότια προς Οαχάκα, κατευθυνθήκαμε προς τα ανατολικά για να βγούμε στη Βερακρούζ, στον κόλπο του Μεξικού, την οποία δεν είχαμε επισκεφτεί το 2009. Και σα να μην έφτανε αυτό, κάναμε και μία παράκαμψη που μας έκοψε κυριολεκτικά την ανάσα, την ανάβαση προς το Πίκο ντε Οριζάμπα, την ψηλότερη κορυφή του Μεξικού στα 5.636 μέτρα.
Φιλοδοξούσαμε να φτάσουμε στα 4.580 μέτρα, στη Σιέρα Νέγκρα όπου βρίσκεται το μεγάλο χιλιοστομετρικό τηλεσκόπιο Αλφόνσο Σεράνο, το οποίο συνετέλεσε στην πρώτη φωτογράφιση μίας μαύρης τρύπας στην ιστορία, όμως ήθελε ειδική άδεια για να περάσουμε την μπάρα. Έτσι, αρκεστήκαμε στα 4.100 μέτρα. Μετά από μία μοναχική νύχτα με θέα το Πίκο ντε Οριζάμπα, με τη θερμοκρασία να πέφτει στους -2°C και με ελαφρύ πονοκέφαλο οι τρεις μας λόγω ανεπαρκούς εγκλιματισμού, κατηφορίσαμε τελικά προς Βερακρούζ.
Με 40 χλμ./ώρα μέση ταχύτητα βγάλαμε τη διαδρομή των 170 χιλιομέτρων που περνούσε μέσα από τροπική ζούγκλα, λόγω βροχής και τρομερής κίνησης. Τουλάχιστον αποζημιωθήκαμε με μία βουτιά στα φουσκωμένα αλλά ζεστά νερά του μεξικανικού κόλπου στην ακτή με το συμπαθητικό όνομα Τσατσαλάκας. Πρόκειται για ένα αυθεντικά μεξικάνικο θέρετρο, το οποίο μας θύμισε ανατολική Αφρική. Περάσαμε δύο βράδια μπροστά στην αμμουδιά και κανένας δεν ενοχλήθηκε. Και την επόμενη παίξαμε με γουρούνες στους αμμόλοφους. Να λοιπόν γιατί αγαπάμε το Μεξικό: είναι όλα χαλαρά εδώ, φιλικά στον χρήστη.
Στην ηρωϊκή – όπως ονομάζεται – Βερακρούζ, “κλέψαμε” μία ακόμη νύχτα σε πάρκινγκ πίσω από ένα McDonalds με την απαραίτητη “προπίνα” (χαρτζηλίκι) των 50 πέσος στον συνταξιούχο σεκιουριτά “για να μας προσέχει”. Πώς μας φάνηκε η πόλη; Μποέμισα και βαριεστημένη, παρότι είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Η παραλιακή της, το Μαλεκόν, μας θύμισε την αντίστοιχη του Μαζατλάν, μόνο που εκεί ο ήλιος δύει μέσα στον Ειρηνικό, ενώ εδώ ανατέλλει μέσα από τη θάλασσα. Όσο για το ιστορικό κέντρο, είχε όμορφες γωνιές και κάποιες παρακμιακές εικόνες που παραδόξως συνεισφέρουν στη γοητεία της πόλης.
Στο λιμάνι έμαθα από ντόπια παλικάρια ένα κόλπο να βγάζω τίμιο χαρτζηλίκι αν ξεμείνω. Τι κάνουν; Ζητούν από τους τουρίστες να ρίξουν ένα κέρμα στη θάλασσα, βουτάνε στο βυθό και το παίρνουν!
