Κυνηγώντας το Βόρειο Σέλας

Την πρώτη φορά είναι κάτι μοναδικό. Σα να πρόκειται για ένα απίστευτο δώρο της φύσης. Τη δεύτερη νύχτα αρχίζεις να πιστεύεις ότι είναι αληθινό. Και τότε αρχίζεις να εθίζεσαι με την παρουσία του. 

Ήταν 27 Σεπτεμβρίου τη νύχτα που παρκάραμε στο χωματόδρομο που περνά δίπλα από το λίμνη και από εκεί διασχίζει τον Εθνικό Δρυμό Koli της Φινλανδίας.

To Koli βρίσκεται στον 62ο παράλληλο, είναι δηλαδή αρκετά νότια για θέαση του Βόρειου Σέλαος. Αργά τη νύχτα λοιπόν κι ενώ έστηνα το τριπόδι μου για να φωτογραφίσω το Iveco δίπλα στη λίμνη, είδα προς τα βόρεια ένα αχνό, αλλά ευδιάκριτο πράσινο φως. Αυτό ήταν!

Άρχισα να φωνάζω δυνατά τα κορίτσια να βγουν έξω, αφού μόλις είχαν πέσει για ύπνο. Ντύθηκαν βιαστικά, βγήκαν και το απολαύσαμε παρέα με πρώτο πλάνο τη λίμνη. Οι πρώτες αυτές φωτογραφίες μου δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο γιατί είχαν μεγάλη έκθεση, από 45″ έως 60″. Όμως ήμουν τόσο ευτυχισμένος.

Την επόμενη μέρα κατασκηνώσαμε σε ένα άλλο σημείο του πάρκου με ανοιχτό ορίζοντα προς το βορρά, απ’ όπου συνήθως εμφανίζεται το Σέλας. Είμασταν ήδη εξοπλισμένοι με την εφαρμογή Aurora στο κινητό, η οποία μας έστειλε και πάλι ειδοποίηση για πιθανή θέαση, όπως και την προηγούμενη βραδιά. Ήμουν καλύτερα μάλιστα προετοιμασμένος για φωτογράφιση, ανάψαμε και μία ωραία φωτιά μπροστά στη λίμνη και τότε εμφανίστηκε.

Μας χόρεψε εκεί ψηλά στον ορίζοντα για 45′ της ώρας περίπου. Εξαφανιζόταν, πηγαίνοντας προς τα ανατολικά και επανερχόταν παίρνοντας διάφορα σχήματα. Άλλοτε έμοιαζε με ζώο, άλλοτε με πυροτέχνημα, άλλοτε με το σήμα της Nike. Τι θέαμα!

Από εκείνη τη νύχτα είμασταν ήδη ερωτευμένη με την Aurora. Μόνο αυτή σκεφτόμασταν όταν έπεφτε η νύχτα. Θα είναι απόψε ξαστεριά ή θα έχει σύννεφα; Θα έχουμε καλό ορίζοντα εκεί που θα κοιμηθούμε; Τι λέει, Άκη, η εφαρμογή; Είναι υψηλός ο δείκτης kp; Τι ποσοστό εμφάνισης έχουμε; 

Μετά από εκείνες τις δύο αξέχαστες νύχτες δεν είδαμε το Σέλας για 20 μέρες περίπου. Οδηγούσαμε προς το βορρά, φτάσαμε στη Λαπωνία και μείναμε αρκετές μέρες στο Ροβανιέμι. Όμως δεν το είδαμε ποτέ, κυρίως λόγω καιρού.

Κάπου εκεί μάθαμε ότι είμασταν πολύ τυχεροί που το είχαμε δει τόσο νότια και τόσο νωρίς. Δύο άνθρωποι μας μίλησαν για ένα σπάνιο φαινόμενο στα τέλη Σεπτεμβρίου, για ένα ρήγμα στο μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να δουν το Σέλας άνθρωποι που δεν το είχαν ξαναδεί στις περιοχές τους. Ήταν απίστευτο ακόμη και για τους ντόπιους. Το έψαξα στο ίντερνετ και διάβασα ότι πράγματι ήταν φαινόμενο αυτό που μας επέτρεψε να δούμε την Aurora τόσο νότια και τόσο νωρίς στη Φινλανδία. 

Έτσι, στα μέσα Οκτωβρίου διασχίσαμε τη Λαπωνία προς τα βόρεια και πρώτη χιονόπτωση του φετινού χειμώνα μας βρήκε στη Hetta, στις 17 Οκτωβρίου. Από εκεί πήραμε τον παγωμένο δρόμο (με καλοκαιρνά εκτός δρόμου ελαστικά!) προς τα σύνορα της Νορβηγίας και φτάσαμε στην παραθαλάσσια Alta. 

Μείναμε δύο βράδια εκεί, ακριβώς στη μαρίνα της πόλης. Το πρώτο βράδυ εμφανίστηκε το Βόρειο Σέλας και πάλι και ήταν τελείως διαφορετικό αυτή τη φορά, τόσο σε χρώματα, όσο και σε ένταση. Δεν ήταν τόσο φωτεινό όσο στο Koli, όμως ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν πάνω από τη θάλασσα. 

Δύο ημέρες μετά, στο δρόμο προς το Βόρειο Ακρωτήρι, περάσαμε μια νύχτα στο λιμανάκι Olderfjord. Παρκάραμε έξω από ένα παλιό σπίτι δίπλα στη θάλασσα κα το βράδυ το Σέλας μας επιδκέφτηκε και πάλι. Και ήταν θαυμάσιο. Έμεινε μαζί μας για πάνω από τρεις ώρες. Πρακτικά δεν έφυγε ποτέ όλη τη νύχτα, πηγαινοερχόταν στον ορίζοντα αλλάζοντας εκατοντάδες φορές σχήματα. 

Ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες με τη βαρκούλα που στέκεται ακίνητη παρότι κάθε κλικ διαρκεί 6-8″. Και είναι θάλασσα, όχι λίμνη εκεί. Τι αξέχαστη νύχτα κι αυτή. 

Την επόμενη φτάσαμε στο Nordkapp. Δεν καταφέραμε να περάσουμε τη νύχτα εκεί καθώς ερχόταν μία τρομερή κακοκαιρία που κράτησε δύο ολόκληρες ημέρες. Μας προειδοποίησε – και σωστά έκανε – ο φύλακας εκεί, ότι αν μέναμε τη νύχτα, πού πιθανό να μας σκέπαζε το χιόνι και να μην μπορούσαμε να φύγουμε.

Έτσι, μείναμε δύο νύχτες στο κοντινό χωριουδάκι, το Skarsvag, όπου φάγαμε πολλή βροχή και αέρα – όχι όμως χιόνι. Φοβούμενοι μην μας παρασύρει ο άνεμος, καλύψαμε τη δεύτερη μέρα το Iveco πίσω από ένα σπίτι. Φυσικά, δεν είδαμε Aurora  εκείνες τις δύο νύχτες. 

Τις επόμενες ημέρες είδαμε το Σέλας στο Lakselv. Μείναμε ένα δεκαήμερο εκεί – στο φιλόξενο κάμπινγκ Fjordutsikten – περιμένοντας να έρθουν τα χειμερινά ελαστικά μας από το Όσλο, τα οποία είχαμε παραγγείλει στην τοπική DekkTeam. 

Η Aurora μας επισκέφτηκε τρεις διαφορετικές νύχτες. Την τρίτη δεν έκανα καν τον κόπο να βγω για φωτογραφίες. Τις δύο πρώτες μας είχε δώσει τόσο θέαμα που ήταν αρκετό. Χόρευε για ώρα με πρώτο πλάνο τον κόλπο και έπαιρνε εκπληκτικά χρώματα και σχέδια και πάλι.

Τη δεύτερη μάλιστα βραδιά, η σελήνη ήταν ιδιαίτερα γεμάτη και ο ουρανός πολύ φωτεινός. Προσέξτε τις τελευταίες φωτογραφίες εδώ κάτω και θα καταλάβετε τη διαφορά με τις ίδιες της πρώτης νύχτας.

Θα έπρεπε να διαλέξω 50-60 φωτογραφίες για να σας δώσω μία ιδέα της οπτικής αυτής εμπειρίας. Διαλέξαμε λίγες – τις ελάχιστες δυνατές – έτσι ώστε να έχετε όρεξη να δείτε κι άλλες όσο βρισκόμαστε στη Νορβηγία. Απολαύστε τις!_Άκης Τεμπερίδης