Με αγάπη από τους -20º C

Την πολική νύχτα μια χαρά την περάσαμε. Τώρα που ήρθε ο ήλιος και μάλιστα η ημέρα σ’ αυτά τα γεωγραφικά πλάτη μεγαλώνει με αλματώδεις ρυθμούς (περίπου 18-20’ κάθε μέρα!), έχουμε αναθαρρήσει. Όμως από την άλλη αφήσαμε τα παράλια στο Bødo και κινούμαστε εδώ και τρεις μέρες στην εθνική Ε6, η οποία διασχίζει από βορρά προς νότο τη Νορβηγία στην ενδοχώρα, συχνά δίπλα στα σύνορα με τη Σουηδία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάνει κρύο!

Τους προηγούμενους τρισήμισι μήνες μπορεί να είδαμε θερμοκρασίες από -12º C (στην Tana) έως -14º C κάπου νότια του Trømso, όμως συνήθως τη βγάζαμε στους -2º με -5º C και ενίοτε – όπως στο Andenes τις μέρες της πρωτοχρονιάς – με +1º με +3º C. Μέχρι και στα Lofoten μπορεί να κρυώσαμε κάποιες μέρες λόγω δυνατών ανέμων και το real feel να έπεσε στους -12º, όμως η μετρήσιμη θερμοκρασία δεν ήταν ποτέ κάτω από -3º. 

Προχθές, από το Bødo προς τη Mo I Rana, είδαμε για πρώτη φορά -18º C και μάλιστα με τον ήλιο ακόμη ψηλά. Φοβούμενοι μην δεν παίρνει μπροστά ο κινητήρας την επόμενη, παρκάραμε σε ένα βενζινάδικο και όλο το βράδυ, κάθε ώρα βάζαμε μπροστά τον κινητήρα για να τον  κρατάμε ζεστό.

Μέσα σε μία ώρα όμως πάγωnαν από μέσα οι υδρατμοί στην καμπίνα οδήγησης. Στο living room μας, πίσω, είχαμε στην αρχή +9-10 βαθμούς και μέχρι να κοιμηθούμε, μαζί με τα μαγειρέματα, ανεβάσαμε τη θερμοκρασία στους +15º. Όμως άρχισαν τα προβλήματα. Kάποια ήταν γνωστά ήδη. 

Πρώτον, πάγωσαν πάλι οι σωλήνες της αποχέτευσης από κουζίνα και WC, οπότε δεν μπορούσαμε να ρίξουμε νερό. Αυτό το παθαίνουμε πάντα όταν η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους -5º C και οφείλεται στο ότι σε ένα τμήμα τους οι ελαστικοί σωλήνες είναι εκτεθειμένοι κάτω από το αυτοκίνητο.

Εδώ και τρεις μήνες προνοήσαμε και τους καλύψαμε με χοντρό parmaflex αλλά το θέμα δε λύθηκε. Να σημειώσω εδώ, ότι όλον αυτόν τον καιρό, κρατάμε ανοιχτό από κάτω το κουτί της αποχέτευσης, ακριβώς για να μην παγώσουν τα νερά εκεί μέσα. 

Αυτό σημαίνει ότι ρυπαίνουμε (με σαπούνι ουσιαστικά και κάποια λίπη) τα σημεία στα οποία κοιμόμαστε, όμως δεν υπάρχει άλλη λύση. Αυτός είναι ένας λόγος που μένουμε σε απομονωμένα συνήθως μέρη ώστε να μην αφήνουμε λιμνούλες από κάτω οι οποίες παγώνουν μέχρι να πεις τη λέξη “πάγος”. 

Προχθές – και αυτό έχει ξαναγίνει – πάγωσε και η πόρτα του οδηγού. Το μονωτικό parmaflex στο κάτω μέρος της υγραίνεται μέσα στη μέρα και παγώνει, γι’ αυτό. Επίσης πάγωσαν και τα παράθυρα της καμπίνας – οδηγού και συνοδηγού. Λόγω πάγου στους αρμούς κόλλησε και η πόρτα του κάμπερ οπότε δεν μπορούσαμε να βγούμε παρά μόνο από την πόρτα του συνοδηγού, η οποία δεν έχει parmaflex στο κάτω μέρος που τραβάει υγρασία.

Φανταστείτε τη σκηνή να είσαι στο αυτοκινούμενο σπίτι σου και να παγιδευτείς μέσα! Η να βγεις και να μείνεις απ’ έξω!

Επίσης, για πρώτη φορά πάγωσαν από μέσα όλα τα παράθυρα του κάμπερ – τα οποία είναι μάλιστα τα καλά (διπλά) – όπως και τα λαστιχάκια τους, με αποτέλεσμα να μην ανοίγουν ούτε αυτά. Μικρό το κακό. Πίσω στην κρεβατοκάμαρα παγώνουν από μέσα πλέον και οι γωνίες, ακριβώς δίπλα στα κεφάλια μας, όπως και οι γωνίες στα ντουλάπια με τα ρούχα μας από πάνω. Βάζουμε μαξιλάρια και ρούχα πλέον στις γωνίες για μόνωση. 

Χθες τα ξημερώματα λοιπόν, αφού είχαμε φροντίσει να ζεστάνουμε τον κινητήρα πριν κοιμηθούμε (γύρω στα μεσάνυχτα δηλαδή), ξύπνησα κατά τις 4 πμ και είδα τις μπαταρίες της STANDARD ® στα 11,8 – 12,0 Volt, που είναι και το όριο ασφαλείας.

Φανταστείτε ότι όλο το βράδυ δουλεύει ο ανεμιστήρας του Webasto, ενώ ενίοτε τραβάει ρεύμα και ο αναφλεκτήρας. Επίσης, δουλεύει και το ψυγείο, το οποίο κρατάμε ανοιχτό στο ελάχιστο, περισσότερο για να κρατάει σταθερή θερμοκρασία (για το τυρί και το κρέας). 

Πηγαίνω λοιπόν μπροστά και βλέπω -18,3º C εξωτερική θερμοκρασία και -9,2º εσωτερική. Ναι, μέσα στην καμπίνα οδήγησης! Πίσω στην “κρεβατοκάμαρα” η θερμοκρασία ήταν στους 9º C. Γυρίζω το κλειδί, κάνω προθέρμανση των μπεκ και η μίζα γυρίζει οριακά δύο φορές. Δοκιμάζω μία δεύτερη φορά και ακούγεται πάλι εκείνο το ανατριχιαστικό γουφ, γουφ, που σημαίνει ότι η μπαταρία πνέει τα λοίσθια. Στο μεταξύ ξύπνησε και η Βούλα, κοιταζόμαστε και λέμε: “και τώρα”;

Να σημειώσω εδώ ότι η αριστερή μπαταρία για τον κινητήρα και μόνο, δεν είναι AGM της STANDARD®, είναι όμως σχετικά φρέσκια και δυνατή, των 110Ah. Μας την είχαν τοποθετήσει πριν από δύο μόλις χρόνια στην Iveco – Κοντέλλης. 

Το να μείνουμε χωρίς μπαταρία κινητήρα σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον πρέπει να περιμένουμε να ανεβεί η θερμοκρασία και να ξαναπροσπαθήσουμε. Ειδάλλως, πρέπει να βρούμε κάποιο αυτοκίνητο να συνδέσουμε καλώδια και να βάλουμε μπροστά τον κινητήρα. Γι’ αυτό και ζητήσαμε από την εταιρία Powerful στη Θεσσαλονίκη να μας στείλουν έναν booster της Αμερικανικής NOCO. Θα τον παραλάβουμε στο Όσλο. 

Το δεύτερο είναι ότι αν μείνουμε χωρίς κινητήρα, θα μείνουμε και χωρίς φόρτιση για τις δύο μπαταρίες AGM, οι οποίες μπορεί να χάσουν ενέργεια. Αν η τάση τους πέσει κάτω από τα 10,5 V έστω και στιγμιαία, τότε το Webasto βγάζει fault και σβήνει αυτόματα. Δηλαδή, θα παγώσουμε μέχρι το πρωί. 

Κάθομαι λοιπόν στο τιμόνι, πατώ τον συμπλέκτη – που σκληραίνει κι αυτός από το ψύχος – για να μη γλυτώσω την μίζα από τα γρανάζια του κιβωτίου, γυρίζω το διακόπτη, κάνω μία προσευχή στον Βούδα, κλείνω τα μάτια και η μίζα γυρίζει, γουφ, γουφ, γουφ, γουφ και ο turbodiesel παίρνει μπροστά. Επιζήσαμε κι απόψε παιδιά!

Χθες το βράδυ έκανα το ίδιο με -14 C και η μίζα γύρισε και έβαλε μπροστά τον κινητήρα μια χαρά, όμως στο μεταξύ είχε παρουσιαστεί άλλο πρόβλημα: πάγωσε η αντλία του νερού – ή το νερό στις σωληνώσεις – με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να πλύνουμε τα πιάτα μας. Ακόμη είμαστε με άπλυτα πιάτα και χωρίς τρεχούμενο νερό. 

Επίσης, πάγωσε το 10λιτρο μπουκάλι με το πόσιμο νερό, το οποίο αφήνουμε συνήθως στο άνοιγμαανάμεσα στην καμπίνα οδήγησης και στο κάμπερ. Το βάλαμε για ώρα στο αεραγωγό του Webasto για να πιούμε νερό. Σήμερα πάλι ξυπνήσαμε με 9 βαθμούς στην “κρεβατοκάκαμαρα” ενώ η Βούλα έχει στα πόδια πρώιμα κρυοπαγήματα εδώ και μερικές μέρες. Αυτά που λέμε χιονίστρες. 

Κατά τ’ άλλα είμαστε υγιείς, ευτυχείς και διασκεδάζουμε την ταλαιπωρία μας. Να πω ότι αυτό το ταξίδι που κάνουμε φέτος στην αρκτική ζώνη. δεν το είχαμε ζήσει με το Land Rover και βέβαια δεν θα μπορούσαμε να το κάνουμε με αυτοκίνητο, σκηνή οροφής από πάνω και παιδί. Ή δεν θα μπορούσαμε για τόσους μήνες!_Άκης Τεμπερίδης