Ποτέ μη λες ποτέ

Κάθομαι και διαβάζω απόψε μηνύματά σας σε αναρτήσεις μας εδώ, στο live της Κυριακής ή στα βίντεο του Livemedia.gr και πέρα από τις εκδηλώσεις θαυμασμού και τις ευχές για καλό κουράγιο και ασφαλές ταξίδι, κόλλησα σε μία φράση που είδα να επαναλαμβάνεται 3-4 φορές από διαφορετικούς μάλιστα ανθρώπους: 

“Σας ευχαριστώ γιατί κάνετε αυτό που πάντα ονειρευόμουν και ποτέ δεν θα κάνω στη ζωή μου”. Ή κάπως έτσι…  

Διαβάζοντας κάτι τέτοιο είναι πολύ εύκολο να καβαλήσεις το καλάμι και να πεις στον εαυτό σου: “ποιος είσαι ρε πούστη μου, πώς το κάνεις αυτό που τόσοι άλλοι δεν μπορούν, πόσο μάγκας είσαι, πόσο γαμάτος πια;” 

Κι όμως, όσο κι αν θέλω να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που εκφράζονται με τόσο καλά λόγια για το εγχείρημα και τον τρόπο ζωής μας, μία τέτοια φράση – που την έχουμε ακούσει και σε κουβέντες με φίλους όλα αυτά τα χρόνια – περισσότερο με στενοχωρεί παρά με ανεβάζει. Γιατί;  

Όχι, όχι, δεν την παίρνω τοις μετρητοίς. Δεν πιστεύω ότι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν αυτό που κάνουμε εμείς ή οτιδήποτε άλλο ονειρεύονται. Στενοχωριέμαι επειδή κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Πιστεύουν χωρίς να ερευνούν, μία μικρή θρησκεία είναι κι αυτό. Νομίζουν ότι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν για να διεκπεραιώνουν τα προβλήματα της ζωής και αυτό από μόνο του με θλίβει. Όμως δεν είναι έτσι επειδή έτσι νομίζετε. 

Όποιος μου έχει ξεστομίσει κάτι τέτοιο κατάφατσα, μάλλον του απάντησα “αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να το κάνεις”,  φράση που στην άλλη πλευρά μπαίνει από το ένα αυτί, περνάει ξώφαλτσα από τον εγκέφαλο χωρίς να αγγίξει κανένα νεύρο και βγαίνει από το άλλο αυτί στο δευτερόλεπτο, για να πεταχτεί κι αυτή στον κάδο με τις τετριμμένες αμπελοφιλοσοφίες. Σαν το “σύμπαν που συνωμοτεί” ή το “ό,τι ονειρευτείς μπορείς να το κάνεις” και άλλους αφορισμούς που έχουν γράψει έντεχνα διάφοροι πεφωτισμένοι συγγραφείς ή φιλόσοφοι. 

Όμως δεν κατέχω τη συγγραφική τέχνη, ούτε έχω την πνευματική διαύγεια, το ταλέντο αν θέλετε, ώστε να πάρω κάποιον άνθρωπο από το χέρι και μέσα από τη δύναμη των λέξεων να τον κάνω να τα παρατήσει όλα για να κάνει το γύρο του κόσμου – ή οποιαδήποτε άλλη τρέλα του έχει καρφωθεί στο μυαλό. 

Πόσο μάλλον αν είναι χρόνια άνεργος ή χαμηλόμισθος, αν πάσχει από καρκίνο ή έχει τη μάνα του κατάκοιτη, αν έχει θέματα με το νόμο ή παιδί στα ναρκωτικά, αν αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα με το θάνατο ή την υγεία, τα γηρατειά ή τα νιάτα, τη μοναξιά ή την πολυκοσμία. Αν έχει φάει τέλος πάντων κάποια σφαλιάρα από την ίδια τη ζωή. 

Τι να του πει ενός ανθρώπου “με προβλήματα” η εμμονή κάποιου να κάνει το γύρο του κόσμου ή απλά να περιφέρεται από χώρα σε χώρα πάνω σε τέσσερις τροχούς; Πιθανόν τίποτα. Ίσως το θεωρεί κωλοφαρδία. Ή επιπολαιότητα. Ίσως πάλι να του έχει μείνει λίγο όνειρο ως εφεδρεία και να εξακολουθεί να εμπνέεται από κάτι τέτοιο. Ή να εμπνέεται από τη φυγή γενικότερα.  

Όμως η παραδοχή “κάνεις κάτι που δεν θα κάνω ποτέ” εξακολουθεί να μου κάθεται στο λαιμό, εκτός και αν μιλάμε για το ενδεχόμενο να γίνουμε όλοι αστροναύτες. Και θα ήθελα να την αποδομήσω, όχι επειδή δεν θέλω να τη βλέπω γραμμένη (επαινετική είναι για μένα προσωπικά εξάλλου) αλλά επειδή τη θεωρώ υποτιμητική για τον ίδιο τον άνθρωπο που τη γράφει ή την ξεστομίζει. Αυτό με στενοχωρεί. Για περισσότερους από έναν λόγους. 

Πρώτον, μήπως έχεις κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα και δεν το ξέρεις; 

Μήπως τα απλά και καθημερινά, ένας κεραυνοβόλος έρωτας, μία όμορφη σχέση, ένα παιδί, μία αγαπημένη οικογένεια, μία τίμια δουλειά, ένα ζεστό σπίτι και ένας αληθινός φίλος δεν είναι μεγάλα όνειρα όσο ένας “γύρος του κόσμου”; Δε νομίζω. Αυτά τα μικρά, τα καθημερινά, είναι τα μεγάλα όνειρα της ζωής. Ελάτε τώρα, το ξέρουμε όλοι αυτό. 

Ακόμη και οι απλές στιγμές, το καφεδάκι με τον κολλητό, ένα ουζάκι με φίλους, μία βόλτα στην παραλία, ένα μπανάκι το καλοκαίρι, ένα καλαμπούρι, ένα άγγιγμα, ένα βιβλίο, ένα ηλιοβασίλεμα στην πόλη δεν σου χαρίζουν μοναδικές – ονειρικές θα πρόσθετα – στιγμές; Πόσο αξία τις δίνουμε, έχετε αναρωτηθεί; 

Θέλω να καταλήξω στο εξής απλό: μήπως έχουμε πολλοί κάνει το όνειρό μας πραγματικότητα και δεν το εκτιμούμε; Ή μήπως το εκτιμούμε σιγά σιγά τώρα που μας έχει χτυπήσει κατακέφαλα μια πανδημία; Αυτό το τελευταίο το αφήνω για επόμενη “συζήτηση”, για τα καλά του κακού που μας βρήκε ως ανθρώπινο είδος. 

Δεύτερον, ας υποθέσουμε ότι δεν σου αρκούν όλα τα παραπάνω και θέλεις κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό στη ζωή σου. Είσαι σίγουρη/ος ποιο είναι αυτό; Ή είσαι σίγουρη/ος ότι θα είσαι ευτυχισμένη/ος, ήρεμη/ος, πλήρης (προσθέστε ό,τι άλλο θέλετε) μέσα από αυτό; 

Αλλά ας το δεχτούμε ότι σε τρώει από μέσα σου. Τότε γιατί δεν το δοκιμάζεις; Γιατί δε ρισκάρεις να δεις πώς είναι; Τι θα χάσεις; Μήπως τελικά βαριέσαι ή γέρασες πριν την ώρα σου; Κάντο λοιπόν και αν δεν σου αρέσει τελικά, μπορείς κάλλιστα να επιστρέψεις στην πρότερη κανονικότητα. 

“Δεν μπορώ, έχω τη μάνα μου στο γηροκομείο”, θα πει κάποιος. ΟΚ, το καταλαβαίνω. That’s life. Όμως έχει και αυτό το νόημά του, είναι ζωή. Και ας δεχτούμε ότι η μάνα σου είναι βάρος. Όταν πεθάνει η γυναίκα και σε αφήσει ορφανό ελεύθερο κι ωραίο θα τα παρατήσεις όλα και θα φύγεις; Μακάρι αν το εννοείς. Αλλά κι αν δεν το εννοείς, πρέπει να βρεις ένα άλλο νόημα να πορεύεσαι, όποιο κι αν είναι αυτό. Αρκεί να είναι δικό σου νόημα, όχι κάποιου άλλου. 

Για να μην σας κουράζω άλλο βραδιάτικα, δεν θα εμμείνω στο αν εμείς με τη Βούλα και την Αναστασία έχουμε τα ίδια προβλήματα με όλους τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουμε. Οικονομικά, υγείας δικών μας ανθρώπων, ηλικίας, ψυχολογίας, νομικά ή οτιδήποτε άλλο. Να είστε σίγουροι ότι τα έχουμε, αυτονόητο είναι. Απλά, επιλέξαμε να κάνουμε αυτή τη ζωή επειδή μας δίνει νόημα. Στους δύο ενήλικους της παρέας τουλάχιστον και ελπίζουμε και στο ανήλικο παιδί μας. 

Όμως θα σας προτείνω μία ερώτηση που θα χαιρόμουν κάποιος να μας την κάνει εδώ μέσα και μάλλον από διακριτικότητα δεν το τόλμησε: είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι; “Μα φαίνεστε ευτυχισμένοι και οι τρεις”, θα πει η καλή κυρία που μας παρακολουθεί κάθε μέρα και μας στέλνει καρδούλες. Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση και να την κάνουμε. Όμως μη νομίζετε ότι είμαστε ευτυχισμένοι επειδή κάνουμε το γύρο του κόσμου ή επειδή ταξιδεύουμε και ζούμε σα νομάδες. Αυτό από μόνο του δεν φτάνει. 

Είμαστε – αν είμαστε τελικά – ευτυχισμένοι, επειδή είμαστε υγιείς – όσο είμαστε – νιώθουμε νέοι και έχουμε μία δεμένη οικογένεια με ένα εκπληκτικό όπως όλα παιδί. Επειδή είμαστε αγαπημένοι και σε αρμονία μεταξύ είμαστε ευτυχείς, αν είμαστε. Και αυτό δε χρειάζεται να είσαι στην Αρκτική Ζώνη ή στη Σαχάρα για να το νιώσεις._Άκης Τεμπερίδης 

ΥΓ: Το τελευταίο ήταν πάσα για όλες κι όλους σας. Εκφραστείτε ελεύθερα.