Πρώτη εβδομάδα στη Βουλγαρία

Σεπ 23, 2019 | Βουλγαρία, Ευρώπη, Ημερολόγια

Γεια σας από το όμορφο Πλόβντιβ – συγγνώμη, από τη Φιλιππούπολη – της Βουλγαρίας. Κλείνουμε μία εβδομάδα εδώ και χωρίς να έχουμε κάνει σπουδαία πράγματα νιώθουμε σα να λείπουμε ένα μήνα από την Ελλάδα. 

Έτσι είναι το ταξίδι, κάνει μαντάρα το βιολογικό σου ρολόι. 

Τα νέα μας μέχρι τώρα; Την περασμένη Δευτέρα μπήκαμε από τη Δοϊράνη στη Βόρεια Μακεδονία και βγήκαμε από τη μικρή χώρα με το μισητό όνομα μετά από τρεις ώρες, αφού κάναμε ψώνια στο φθηνό μίνι μάρκετ της Δοϊράνης και βάλαμε 120 λίτρα πετρέλαιο στα ρεζερβουάρ του Iveco. Στη γείτονα θα βρείτε τα πιο φθηνά καύσιμα σε όλα τα Βαλκάνια – 1 ευρώ το diesel περίπου. 

Αφού περάσαμε τη Στρούμιτσα και το Νόβο Σέλο μπήκαμε στη Βουλγαρία. Στα σύνορα μας ψέκασαν το όχημα με χλωρίνη – έτσι για το καλωσόρισμα στην Ε.Ε. Μετά από μία σύντομη επίσκεψη στο Κάστρο του Σαμουήλ – που δεν μας ενθουσίασε – προχωρήσαμε προς το Μελένικο ή Μελνίκ.

Μας άρεσε η “μικρότερη πόλη της Βουλγαρίας” με τον έντονο ελληνισμό στο παρελθόν της, κάτι που δεν κρύβει ούτε σήμερα. Όλοι μιλούν λίγα σπαστά ελληνικά εκεί, για άλλους λόγους βέβαια αλλά δεν παύεις να αισθάνεσαι μια οικειότητα σαν Έλληνας εκεί. 

Κατασκηνώσαμε δύο βράδια ακριβώς δίπλα στο κεντρικό πάρκο και κανένας δεν μας ενόχλησε, ούτε μας ρώτησε ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Δοκιμάσαμε Καβαρμά (χοιρινό ή κοτόπουλο στην κατσαρόλα σερβιρισμένο λιωμένο τυρί από το φούρνο), όχι όμως και μέλι από γαϊδουράγκανθο (λευκό είναι), περπατήσαμε στα πέριξ και ήταν όμορφα και ήρεμα καθότι εργάσιμες μέρες. Τα σαββατοκύριακα πρέπει να γίνεται πανικός. 

Από το Μελένικο κινήσαμε προς τα ανατολικά και φτάσαμε στο Γκότσε Ντέλτσεβ, δηλαδή το Άνω Νευροκόπι. 

Χαριτωμένη πόλη και καθαρή με πεζοδρομημένο κέντρο και μάλλον δραστήρια LGBT κοινότητα, αν κρίνουμε από τα ζευγάρια κοριτσιών που είδαμε να παρκάρουν δίπλα μας. Στο πάρκινγκ του μικρού πάρκου μέσα στην πόλη μείναμε εκείνο το βράδυ, το οποίο τιμούν ζευγαράκια και ντόπιες παρέες. Ευτυχώς έπεσε βροχή το βράδυ εκείνο και τους έδιωξε όλους πριν κοιμηθούμε. 

Η επόμενη ήταν η πρώτη φθινοπωρινή μέρα για εμάς μετά τη νυχτερινή βροχή. Με μαύρα σύννεφα στα βόρεια αλλά λιακάδα από τα δυτικά κινήσαμε για Τριγκράντ – μετά από παρότρυνση ενός καινούριου φίλου που θα μας “συντροφεύει” σ’ αυτό το ταξίδ, του τετρακίνητου φυσιοδύφη Μιχάλη Μουρατίδη. Για να επισκεφτούμε το Σπήλαιο με την τρομακτική ονομασία “Το Λαρύγγι του Διαβόλου”.

Ακολουθώντας τις οδηγίες της εφαρμογής maps.me κάναμε και 12-15 χιλιόμετρα σε κακοτράχαλο, χωμάτινο μονοπάτι χωρίς λόγο. Κάποιο λάθος έκανε η εφαρμογή αλλά δεν πειράζει, εξάλλου τι the world offroad είμαστε; 

Κι έτσι από χώμα μπήκαμε στη Ροδόπη… Η ανάβαση στο Τριγκράντ είναι από τους πιο συγκλονιστικούς ασφαλτόδρομους που μπορεί να οδηγήσει κανείς στην Ευρώπη τουλάχιστον, με τα βράχια να κρέμονται από πάνω σου. Σε δύο σημεία φοβηθήκαμε μήπως δεν περνά το Iveco. Περνούσε.

Ανεβήκαμε στο ορεινό χωριό, στα 1240 μ., ένα απομεινάρι της κομουνιστικής περιόδου της Βουλγαρίας και γι’ αυτό ελκυστικό σήμερα, αλλά επιλέξαμε να περάσουμε τη νύχτα λίγο πιο έξω, δίπλα στο χαρακτηριστικό ξενοδοχείο Horlog. Εκεί θα βρείτε και μια συμπαθητική μπιραρία με τον τίτλο “Οι Αρκούδες”. Τα παιδιά διοργανώνουν εκεί αναρριχήσεις και σαφάρι σε αρκούδες, κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει.  

Το βράδυ εκείνο πήραμε μια πρώτη γεύση του τι μας περιμένει φέτος στην κεντρική Ασία – δηλαδή βαρύς χειμώνας. Στους τρεις βαθμούς κατέβηκε η θερμοκρασία μέσα στη νύχτα, οπότε επιστρατέψαμε την κεντρική θέρμανση του Iveco που λέγεται Webasto (ένας καυστήρας diesel είναι). Δοκιμάστηκαν και οι μπαταρίες μας στο κρύο και είδαμε ότι πρέπει να τις αλλάξουμε μια και δεν κρατούν επαρκή τάση. 

Το επόμενο πρωί κατηφορίσαμε για να επισκεφτούμε τη σπηλιά και γινόταν πανικός. Πρώτον συναντήσαμε καμιά 20αριά πλούσιους ντόπιους με Mercedes, BMW, Maserati και Porsche που έκαναν το γύρο της Βουλγαρίας.

Στην είσοδο του σπηλαίου γινόταν το αδιαχώρητο αλλά πληρώσαμε τα 6 λέβα το άτομο και μπήκαμε. Και άξιζε παρότι έχουν ρίξει πολύ τσιμέντο για να φτιάξουν τις σκάλες στο εσωτερικό του.

Τέτοια έμπνευση της φύσης δεν έχουμε ξαναδεί πουθενά: έναν καταρράκτη ύψους 42 μέτρων να πέφτει μέσα στο σπήλαιο και να χάνεται στα έγκατα της γης. Κανένας δεν ξέρει ποια διαδρομή ακολουθεί το νερό και η μυστηριώδης διαμόρφωση του υπεδάφους έχει γεννήσει πολλούς θρύλους με ποιο γνωστό εκείνον του Ορφέα, ο οποίος λέγεται ότι εκεί, στο Λαρύγγι του Διαβόλου, έψαξε να βρει τη χαμένη του Ευρυδίκη. Ότι δηλαδή – σύμφωνα με το μύθο – ο Άδης βρισκόταν ακριβώς σ’ εκείνο το σημείο.

Η αλήθεια είναι ότι όταν μπαίνεις μέσα εκεί είναι σα να κατεβαίνεις στον κάτω κόσμο. Υποθέτω δηλαδή μια και δεν έχω πάει. Ακόμη… 

Share This