Τελευταία έξοδος ΗΠΑ

Ήταν το τελευταίο δειλινό μας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το κορεσμένο κόκκινο του ουρανού χάριζε έναν απρόσμενο εξωτισμό στο πιο κοινότυπο σκηνικό της μεγάλης χώρας,..

κείμενο & φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης 

Tο πάρκινγκ ενός υπαίθριου mall με όλες τις μάρκες – σύμβολα του αμερικανικού καταναλωτισμού. Wallmart, Home Depot, Wallgreens, Lowe’s, Dollar General, συν τα απαραίτητα φαστφουντάδικα βέβαια. Είμαστε στα περίχωρα του Σαν Ντιέγκο και πρόκειται να περάσουμε τη νύχτα έξω από ένα McDonalds για να κλέψουμε λίγο από το wi-fi του, μιας και η αμερικανική μας καρτοκινητή μόλις έχει λήξει – ακόμη ένα σημάδι ότι πρέπει να βγούμε από τη χώρα.

Τα σύνορα του Μεξικού είναι δέκα λεπτά μακριά αλλά το επόμενο πρωί ξυπνάμε κάπως διστακτικοί. Να περάσουμε ή όχι; Ομολογώ ότι δεν έχω τη διάθεση. Μήπως επειδή θυμάμαι τις τεράστιες ουρές που συναντήσαμε τον προηγούμενο Μάιο στο ολιγόλεπτο πέρασμά μας από το Ελ Πάσο στη Σιουδάδ Χουάρες; Ή επειδή μέσα μου υποβόσκει ένας μικρός φόβος για ενδεχόμενες κυρώσεις από την αμερικανική υπηρεσία μετανάστευσης κατά της Βούλας και της Αναστασίας, καθώς έχουν παραβιάσει την τρίμηνη άδεια παραμονής τους στις ΗΠΑ κατά εννέα ημέρες;

Ίσως να παίζουν ρόλο αυτά, όμως το πάγιο συναίσθημα που με καταβάλλει, όποτε πρόκειται να αφήσουμε μία χώρα, είναι ένα δέσιμο μαζί της και μία αίσθηση ξεβολέματος. Πόσο μάλλον αυτή τη φορά, μετά από έξι μήνες στις Ηνωμένες Πολιτείες, μία χώρα που, κακά τα ψέμματα, παρά τα προβλήματά της, είναι φιλική στον ταξιδιώτη.

“Πού να μπαίνουμε τώρα στο Μεξικό;”, είναι η πρώτη μου σκέψη αυτό το πρωινό, συλλογιζόμενος ότι με το που θα περάσουμε τα σύνορα, θα πρέπει να ξεχάσουμε τα αγγλικά και να πιάσουμε τα ισπανικά μας, να αλλάξουμε δίαιτα, τρόπο οδήγησης και ζωής γενικότερα. Να εξασφαλίσουμε προσωρινή άδεια εισαγωγής για το Iveco και μεξικανική ασφάλεια. Να αγοράσουμε νέα καρτοκινητή με αρκετά δεδομένα για το online σχολείο της μικρής. Και μετά, να δούμε πού θα κοιμόμαστε τα βράδια δωρεάν και με ασφάλεια. Κουραστικές σκέψεις αυτές, σωστά;

Όμως όλα μία ιδέα είναι.

Μετά τον πρωινό καφέ, παίρνουμε μία ανάσα και βγαίνουμε στον διαπολιτειακό i5 για να καλύψουμε τα τελευταία μας μίλια σε αμερικανικό έδαφος. Σε δέκα λεπτά περνάμε την πινακίδα “Camino de la Plaza – Last USA exit” και αμέσως μετά μένουμε εντελώς μόνοι στον αυτοκινητόδρομο με τις τέσσερις λωρίδες. Μα πού πήγαν όλοι; Στο επόμενο λεπτό φτάνουμε στον αυτοματοποιημένο σταθμό του Σαν Ισίδρο, επιλέγουμε μία από τις δέκα λωρίδες και περνάμε με 20 χλμ./ώρα από ένα μπουκέτο κάμερες που απαθανατίζουν τα πάντα. Άφαντοι οι Αμερικανοί αστυνομικοί και τελωνειακοί.

Από την άλλη πλευρά βλέπουμε κάτι ένστολους και καταλαβαίνουμε ότι είναι Μεξικανοί μόνο από την πινακίδα Mexico στο κτίριο.

Bye bye California! Bienvenidos in Baja California!

Ο ένας, συμπαθητική φιγούρα με μουστάκι, μας κάνει νόημα για έλεγχο και αφού βλέπει τα διαβατήρια και μας ρωτά πώς και τι κάνουμε εκεί, μας ζητά ευγενικά να μπει στο εσωτερικό του κάμπερ, μάλλον ενθουσιασμένος με την καταγωγή μας. “Grecia, que linda!”. Ο πάγος έχει σπάσει και σε δύο λεπτά φεύγουμε από εκεί. Θα μπορούσαμε να μπούμε έτσι απλά στην Τιχουάνα, όμως από τη στιγμή που θα μείνουμε για καιρό στο Μεξικό, πρέπει να βγάλουμε βίζες και προσωρινή άδεια (Temporary Import Permit) για το όχημα. Μετά από μία ώρα περίπου, με κόστος 90 δολάρια για βίζες και 55 για το TIP του Iveco με ισχύ 10 χρόνων, μπαίνουμε στην Τιχουάνα._A.T.