Το δικό μου Έβερεστ

Την Κυριακή το βράδυ παρακολούθησα στο facebook τη live ομιλία του Αντώνη Συκάρη, μία εβδομάδα μετά την επιστροφή του από το Πακιστάν. Ο Έλληνας ορειβάτης είχε συμμετάσχει σε διεθνή αποστολή στο διαβόητο Κ2 – το δυσκολότερο ίσως βουνό του κόσμου. 

Από τους 60 περίπου ορειβάτες που συμμετείχαν, μόνο μία 10μελής ομάδα Sherpa κατάφερε να φτάσει στην κορυφή – κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία μέσα στο χειμώνα. Αυτό θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ορειβατικά επιτεύγματα, ανάλογο της πρώτης ανάβασης στο Έβερεστ από τους Edmund Hillary και Tenzing Norgay και της πρώτης ανάβασης χωρίς οξυγόνο του Ιταλού Reinhold Messner. 

Παρότι ο Συκάρης δεν κατάφερε να φτάσει στην κορυφή – όπως δεν κατάφερε κανένας δυτικός ορειβάτης μέχρι στιγμής – και δεν έκρυβε την απογοήτευσή του όσο μιλούσε, ένιωσα πόσο γεμάτος και δυνατός ήταν και πόση ενέργεια έκρυβε μέσα του μετά από 60 ημέρες σε υψόμετρο από 5.000 έως 7.400 μέτρα. Είχε ένα φιλόδοξο όνειρο και πάλεψε να το πετύχει, αυτό έχει σημασία. Αυτό είναι το αλατοπίπερο της ζωής, άσχετα αν το όνειρο του βγήκε ή όχι.  

Ο καθένας μας έχει τη δική του κορυφή, το δικό του Κ2, το δικό του Έβερεστ. Μικρές ή μεγάλες χαρές, παρενθέσεις κορύφωσης των συναισθημάτων και πρωτόγνωρων εμπειριών που δίνουν ξεχωριστό νόημα στις ζωές μας. Για τη φίλη μου την Κική ήταν το ίδιο το Έβερεστ πριν από μερικά χρόνια.

Για πολλούς άλλους είναι ένας γάμος ή ένα παιδί. Για κάποιους ένα ανεπανάληπτο ταξίδι. Για μερικούς η τέχνη ή ο αθλητισμός. Ακόμη και οι γάμοι, οι θρησκευτικές γιορτές, οι επέτειοι ή οι διακοπές του καλοκαιριού, είναι μικρές κορυφογραμμές, οι οποίες έχουν συνυφανθεί με τον τρόπο ζωής μας ώστε να υπομένουμε τη συνήθως άχαρη καθημερινότητα. 

Το δικό μου Έβερεστ ήταν πρώτα το επάγγελμα που είχα την τύχη να εξασκήσω. Δεν κρύβω ότι για χρόνια θεωρούσα σα να μου είχε πέσει το λαχείο κάνοντας το χόμπι μου δουλειά – δηλαδή τα αυτοκίνητα, τις μοτοσυκλέτες, τα ταξίδια και τις περιπέτειες, ως αρθρογράφος και φωτογράφος.

Σίγουρα δεν είναι ένα επάγγελμα αναντικατάστατο όσο του γεωργού ή του καρδιοχειρουργού, όμως είναι δημιουργικό όσο και αγχωτικό, ενώ, παρότι συνήθως σε κλείνει σε τέσσερις τοίχους, ανοίγει μπροστά σου όλους τους ορίζοντες ώστε να γνωρίσεις τον κόσμο και τον εαυτό σου. Αυτό το επάγγελμα και οι εμπειρίες που μου χάρισε ήταν η αιτία να αναζητήσω το δικό μου Έβερεστ.  

Πριν τα τριάντα μου κόλλησε να κάνω το γύρο του κόσμου με μοτοσυκλέτα. Στα σαράντα ξεκίνησα να το κάνω μετά από πολλή μάχη με τη ζώνη άνεσης, το επαγγελματικό περιβάλλον, τον κοινωνικό περίγυρο και το οικονομικό μου στάτους. Και αφού αυτό έγινε πραγματικότητα, άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο την αντιμετωπίζω από τότε. 

Στα πενήντα μου έβαλα μπροστά το δεύτερο μεγάλο ταξίδι της ζωής μας. Όμως αν και μοιάζει με το πρώτο και ήταν ένα απωθημένο αρκετών χρόνων, δεν είναι ένα ακόμη Έβερεστ για μένα. Δεν είναι καν ένα τσεκάρισμα στο προσωπικό μου bucket list ή μία ακόμη υπερβατική παρένθεση στην κανονική ζωή. Είναι η ίδια μου η ζωή. 

Αυτό το The World Offroad, είτε εξελιχθεί σε ένα δεύτερο γύρο του κόσμου, είτε σε μία άνιση μάχη με την πανδημία, ανεβάζει σημαντικά το βιοτικό μας επίπεδο κυριολεκτικά, όχι με την οικονομική έννοια. Ολόκληρης της οικογένειάς μου θέλω να πιστεύω.

Το εγχείρημά μας δεν είναι το ψηλότερο σημείο στο οποίο μπορούμε να φτάσουμε αλλά η βάση για να πάμε πιο ψηλά – όσο τουλάχιστον είμαστε υγιείς και αρτιμελείς. Το The World Offroad αυτό δεν είναι το όνειρο που πραγματοποιείται, όπως το πρώτο, αλλά ένα διαφορετικό – για να μην πω ανώτερο – επίπεδο ζωής. 

Το να ζούμε μόνιμα πάνω σε κυλιόμενους τροχούς, να ταξιδεύουμε για να ζούμε και να ζούμε για να ταξιδεύουμε είναι για τους τρεις μας το απόλυτο εργαλείο βελτίωσης της καθημερινότητάς μας. Και αυτοβελτίωσης.

Είναι σα να αφήσαμε πίσω την καθιστική ζωή και να γυμναζόμαστε για τον επόμενο μαραθώνιο. Σα να πετάξαμε το junk food και να το ρίξαμε σε βιολογικά φρούτα και λαχανικά. Σα να ζούσαμε σε ένα σκοτεινό διάρι με θέα στο φωταγωγό και να βρήκαμε μονοκατοικία με θέα στη θάλασσα από τη μία και στο βουνό από την άλλη. Είμαστε πέτρες που κυλούν και όχι μόνο δε χορταριάζουν, αλλά γυαλίζουν καλύτερα κάθε μέρα που περνά.

Το μυαλό και το σώμα δε σταματούν να δουλεύουν ποτέ και αυτό έχει καθημερινή επίδραση και στους τρεις μας: στο νεότερο μέλος χαρίζει γνώση, εμπειρίες, αναμνήσεις και πιστεύω δύναμη, δηλαδή όλα τα εφόδια για να μεγαλώσει όμορφα. Τους δύο μεγαλύτερους, μας κρατά σε διαρκή εγρήγορση και εκγύμναση και αυτό μας ξανανιώνει. Το The World Offroad είναι σα να φρενάρει το χρόνο και να αναβάλλει τη γήρανσή μας.  

Έχοντας ανεβάσει το στάνταρ της ζωής μας, όχι μόνο δεν απομακρυνόμαστε από το δικό μας Έβερεστ, αλλά παίρνουμε κουράγιο και ενέργεια να το κυνηγήσουμε. 

Μέσα από το The World Offroad, θέλω για παράδειγμα να κάνουμε κάποια μεγάλα ταξίδια με ποδήλατο*. Να ανεβούμε σε ψηλά βουνά. Αν όχι στο Έβερεστ και το Κ2, τουλάχιστον στα base camp τους. Να ζήσουμε για εβδομάδες με άγριες φυλές. Να φτάσουμε στην Ανταρκτική. Να ζήσουμε σε καινούριους τόπους. Να μάθουμε μία νέα γλώσσα. Να γίνουμε παλαιοντολόγοι μαζί με τη μικρή μας. Να φτιάξουμε μία σειρά ντοκιμαντέρ που να εμπνέει τον κόσμο να ταξιδεύει. Ή ένα The World Offroad στο οποίο να μπορείς να συμμετάσχεις κι εσύ. Να γίνει το δικό σου μικρό Έβερεστ…  

* Βούλα Νέτου: “Πάλι θα με σουρταλάει με το Iveco να τον μαζεύω;”