Όνειρο Ζω!

Να περπατάς στα μονοπάτια του Τόρες ντελ Πάινε και του όρους Φιτζρόι, να αφουγκράζεσαι τους κρότους του πάγου στον περίφημο παγετώνα Περίτο Μορένο και λίγες μέρες μετά να πετάς για ώρες με το drone πάνω από φάλαινες Όρκα στη χερσόνησο Βαλντές. Τι άλλο να ζητήσεις από την Παταγονία ως ταξιδιώτης;

κείμενο: Άκης Τεμπερίδης
φωτογραφίες: Α.Τ., Βούλα Νέτου

Όταν φτάσεις στη Γη του Πυρός, περάσεις μερικές μέρες στα πέριξ της Ουσουάγια και μετά κοιτάξεις στο google maps τα χιλιόμετρα που έχεις μπροστά σου μέχρι να επιστρέψεις, για παράδειγμα, στο Μπουένος Άιρες, σε πιάνει απογοήτευση. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι αυτό θα σημάνει και το τέλος ενός ταξιδιού ζωής.

Η Ουσουάγια μπορεί να μην είναι το τέλος του κόσμου – μιας και η Ανταρκτική έχει εξελιχτεί πλέον σε προορισμό κρουαζιέρας – για τους περισσότερους όμως παραμένει το τελευταίο σύνορο στη νότια Αμερική. Το είχα βιώσει αυτό το 2010, το ένιωσα και τώρα.

Να φτάνεις στο νοτιότερο άκρο της ηπείρου και να ξέρεις ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους. Γι’ αυτό και είχαμε επί τούτου αφήσει για την επιστροφή μία τριπλέτα προορισμών που είναι η αφρόκρεμα της Παταγονικής γης. Και ένα τέταρτο προορισμό στον Ατλαντικό, ο οποίος μας επιφύλαξε και μία εκτός δρόμου περιπέτεια με πολλή βροχή και παχιά λάσπη…

Η καρτ ποστάλ της Παταγονίας

Ογδόντα χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Πουέρτο Νατάλες βρίσκεται το εθνικό πάρκο Τόρες ντελ Πάινε, όπου “Πάινε” σημαίνει “μπλε” στη γλώσσα των Τεχουέλτσε, των ιθαγενών που συνάντησε πρώτος ο Μαγγελάνος και αποκάλεσε Παταγόνες. Εθνικό πάρκο προστατευμένο από το 1959, καμάρι και καρτ ποστάλ της Χιλής σήμερα. Ένα υπερθέαμα της φύσης, με τους γρανιτένιους όγκους να παίρνουν μπλε απόχρωση, χάρη στο βαθύ χρώμα του ουρανού και με τις ακτίνες του ήλιου να περνούν μέσα από σύννεφα που χορεύουν ασταμάτητα και καθρεφτίζονται σε λίμνες καθαρές σαν κρύσταλλο.

Είχαμε βρεθεί εδώ το 2010, αλλά μείναμε μόνο μία νύχτα και περιηγηθήκαμε αποκλειστικά με το Land Rover, υπό βροχή και εντελώς μόνοι, καθότι ήταν χειμώνας. Αυτή τη φορά, το πάρκο μας χάρισε διαφορετικές εμπειρίες. Το βρήκαμε πιο οργανωμένο και γεμάτο επισκέπτες μέσα στο φθινόπωρο, οπότε χαρήκαμε πεζοπορικές διαδρομές, όπως το μεγάλο μονοπάτι που καταλήγει στη λίμνη, πάνω από την οποία υψώνονται οι περίφημοι πύργοι. Κουραστικό εγχείρημα, πόσο μάλλον για ένα δωδεκάχρονο παιδί. Οκτώμισι ώρες περπάτημα συνολικά και υψομετρική διαφορά 700 μέτρων. Αν αξίζει; Αναμφισβήτητα. No pain no Paine, που λένε σε αυτά τα μέρη!

Η διαδρομή είναι σαν τρενάκι λούνα παρκ. Ανηφορίζει πριν κατεβεί στο ποτάμι, όπου βρίσκεται το ακριβότερο ίσως κάμπινγκ του κόσμου, και συνεχίζει μέσα το δάσος για να αναρριχηθεί μέσα από τη βραχώδη κοίτη ενός χειμάρρου και να καταλήξει σε ένα σημείο που προκαλεί δέος. Παρότι έχω δει τόσα και τόσα τοπία στη ζωή μου, όταν φτάσαμε μπροστά στη λίμνη και αντίκρυσα πιο κοντά από ποτέ τους τρεις αυτούς ουρανοξύστες από γρανίτη, απλά υποκλίθηκα στον πλανήτη που μας φιλοξενεί! Ακόμη κι αν χρειάστηκε εκατομμύρια χρόνια, πώς κατάφερε να σμιλέψει έτσι τον βράχο;

Μόνο που στη διασυνδεδεμένη εποχή μας, είτε θέλεις να απολαύσεις την ηρεμία σου στους πύργους του Πάινε, είτε το ηλιοβασίλεμα στην Οία, το τίμημα είναι πάντα εκείνο το χαζοχαρούμενο πλήθος που σκέφτεται μόνο πώς θα βγάλει την πιο ινσταγκραμική σέλφι.