Like a theme park

From deep inside the Carlsbad cavern to the highest mountain of Texas and from there to the blindingly white dunes of New Mexico, a territory as vast as the biggest European country seems like a natural theme park.

text & photography | Akis Temperidis

Η διάσχιση του Τέξας προς τα δυτικά, μετά το κοσμοπολίτικο Όστιν και το γραφικό Φρέντερικσμπεργκ, ήταν ένα ανιαρό ταξίδι μέσα από αμέτρητες πετρελαιοπηγές και πόλεις που χτίστηκαν στην έρημο για να φιλοξενήσουν τους εργαζόμενους σε αυτές. Στη Γουατεμάλα είχαμε βάλει στόχο να αφήσουμε στην άκρη τις πόλεις και να εξερευνήσουμε τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ με την ετήσια κάρτα των 80 δολαρίων “America the Beautiful”.

Το Carlsbad Caverns N.P. ήταν το πρώτο στη διαδρομή μας. Διανυκτερεύσαμε σε παρακείμενο κάμπινγκ – δωρεάν αλλά οργανωμένο με στεγνή τουαλέτα και σκέπαστρα – και την επόμενη μπήκαμε πιο βαθιά από ποτέ στα έγκατα της γης.

Το σπήλαιο αυτό έχει βάθος όσο το Empire State building, όπως μας είπε η ρέιντζερ στην είσοδο. Όμως όταν κατηφορίζαμε το ασφάλτινο μονοπάτι των δύο χιλιομέτρων μέχρι να φτάσουμε στην τεράστια, καλά φωτισμένη σάλα με μέγεθος έξι γηπέδων ποδοσφαίρου, τη γεμάτη με τεράστιους σταλακτίτες και σταλαγμίτες, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι το τουριστικό αυτό αξιοθέατο θα μας ταξίδευε τόσο μακριά.

Για ώρες περπατούσαμε από αίθουσα σε αίθουσα και χάσαμε την αίσθηση του χρόνου μέχρι να επιστρέψουμε στην επιφάνεια. Με ασανσέρ παρακαλώ! 75 όροφοι σε 60 δευτερόλεπτα. Οι απίστευτοι Αμερικανοί από το 1932 εκμεταλλεύτηκαν τουριστικά το σπήλαιο και κάποια εποχή σκέφτονταν να περάσουν δρόμο για αυτοκίνητα από μέσα!

Η επόμενη στάση ήταν τα όρη Γουαδαλούπε, τα ψηλότερα στην επίπεδη γη του Τέξας.

Το επόμενο πρωί, ξύπνησα χαράματα και σκέφτηκα να φτάσω στην κορυφή. Μετά από τρεις ώρες περπάτημα, μπορούσα να αγναντεύω το μισό Τέξας προς τα νότια και το Νέο Μέξικο προς τα βόρεια από 2.700 μέτρα υψόμετρο, καθώς γύρω από το βουνό τα πάντα είναι έρημος. Στην έρημο είναι χτισμένο και το παραμεθόριο Ελ Πάσο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με όσα έχουμε δει σε αμερικανικά γουέστερν.

Μία τυπική αμερικανική πόλη γεμάτη εμπορικά κέντρα πάνω στον ποταμό Ρίο Γκράντε με την αδερφική Σιουντάντ Χουάρεζ στη νότια όχθη του. Επιχειρήσαμε να περάσουμε τα σύνορα μία μέρα ώστε να επισκεφτούμε έναν οδοντίατρο για να μου απονευρώσει ένα δόντι που είχε σπάσει (στις ΗΠΑ ούτε από έξω μη διανοηθείτε να περάσετε από οδοντιατρείο…), αλλά οι Μεξικανοί μας γύρισαν πίσω επειδή το Iveco είναι πάνω από 3,5 τόνους.

Μετά από ένα θαυμάσιο σαββατοκύριακο στο Franklin Mountains State Park – το καλύτερο σημείο για να κάνεις κάμπινγκ στην περιοχή των συνόρων – πήρα το Bottecchia μου και μπήκα ποδηλατώντας στη Χουάρεζ. Είναι απίστευτο πόσο αλλάζει το σκηνικό με το που περνάς τα σύνορα. Η πόλη είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες γυρισμένες στο Μέξικο. Το κέντρο της ήταν ένα ρημάδι με γκρεμισμένα κτίσματα, φθαρμένους δρόμους και περίεργες φυσιογνωμίες που τριγυρίζουν άσκοπα κάτω από τον καυτό ήλιο. Τα ναρκωτικά και η μαφία δίνουν και παίρνουν μας είπαν οι ντόπιοι. Μετά τη δίωρη απονεύρωση των 150 δολαρίων, με χαρά επέστρεψα στην οικογένεια που με περίμενε σε ένα πάρκο, ακριβώς πάνω στα σύνορα. Το βγες – μπες είναι μία συνοπτική διαδικασία χωρίς νέες σφραγίδες στο διαβατήριο, την οποία ακολουθούν καθημερινά χιλιάδες Αμερικανοί που εργάζονται στο Ελ Πάσο και διαμένουν, για λόγους κόστους, στη Χουάρεζ.

Από το Ελ Πάσο κινηθήκαμε για μερικά μίλια δυτικά στον interstate 10 παράλληλα με τα σύνορα. Στα αριστερά του δρόμου ήταν Μέξικο και στα δεξιά ΗΠΑ. Μετά την πόλη Λας Κρούσες, πήραμε τον US 70 προς τα βόρεια για το White Sands N.P., μία προστατευμένη περιοχή με ιδιαίτερη γεωλογική σημασία, λόγω των αμμόλοφων από γύψο που μοιάζει με λευκή άμμο.

Είναι ένα εξωτικό, φωτογενές τοπίο και φιλικό ακόμη και τις μεσημεριανές ώρες του καλοκαιριού, καθώς το λευκό έδαφος διατηρείται δροσερό παρά την ακτινοβολία σε υψόμετρο 1.600 μέτρων. Το πάρκο είναι δημοφιλές σε φωτογράφους και οικογένειες με παιδιά και ιδανικό περιβάλλον για τσουλήθρες από τους αμμόλοφους με κάτι τεράστια frisbee. Το απίστευτο είναι ότι το 1945 έγινε εκεί δίπλα η πρώτη δοκιμή ατομικής βόμβας στην ιστορία και μέχρι σήμερα η ευρύτερη περιοχή ελέγχεται από τη NASA ως πεδίο δοκιμών – ευτυχώς για πιο ειρηνικές εφαρμογές._A.T.