Γράμμα από τη Λιθουανία
Πρώτον, το τοπίο είναι επίπεδο, καταπράσινο και γεμάτο λίμνες, στις περισσότερες από τις οποίες βουτάς.
Δεύτερον, ο καιρός προμηνύει το φθινόπωρο που προφανώς σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος έρχεται πιο γρήγορα απ’ ό,τι στη Μεσόγειο φέρνοντας ένα δροσερό αέρα και ενίοτε κάποιες εκφοβιστικές καταιγίδες.
Τρίτον, τυπικά είμαστε σε 14ήμερη καραντίνα – όπως κάθε ταξιδιώτης που έρχεται από χώρα με υψηλό δείκτη κρουσμάτων (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα και η Πολωνία από την οποία μπήκαμε). Το οποίο σημαίνει ότι θα προσπαθούμε να είμαστε αυτοαπομόνωση.
Όμως χθες σπάσαμε την καραντίνα μια και στο γραφικό Νταουγκάι μας περίμενε ο Κώστας Πιστικός και η Γερμανίδα γυναίκα του Μέτα. Αυτό το ζευγάρι – προσέξετε – είναι οι πρώτοι Έλληνες που μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους στον πρώτο μας γύρο του κόσμου.
Ήταν μέρα γεννεθλίων μου – θυμάμαι – (3/5/2007), όταν φτάσαμε στο Μαρόκο με το φέρι από την Αλγκεσίρας της Ισπανίας. Από εκεί προχωρήσαμε προς το Ραμπάτ και στην εθνική μας περίμενε ο κύριος – όπως τον αποκαλούσαμε τότε – Πιστικός. Μας πήρε σπίτι τους δείπνο και μία διανυκτέρευση και τελικά μείναμε εκεί 21 ημέρες, λόγω ενός ανταλλακτικού που έπρεπε να περιμένουμε για το Land Rover.
Έκτοτε μείναμε φίλοι, ξαναβρεθήκαμε στην Ελλαδα, μετά στο Μαρόκο το 2014 – όταν η μικρή μας ήταν δυόμισι ετών – και πλέον τον φωνάζουμε “πατέρα”, μια και δεν ήταν απλά ο πρώτος Έλληνας που μας άνοιξε το σπίτι του αλλά και αυτός που μας γνώρισε αρκετούς άλλους ομογενείς μας στην Αφρική.
Δεκατρία χρόνια μετά, ο Κώστας έχει πάρει σύνταξη (35 χρόνια εργαζόταν στην ελληνική Πρεσβεία του Ραμπάτ), μένουν πλέον με την Μέτα στην Καλαμαριά και τα καλοκαίρια τα περνούν στη Λιθουανία. Γιατί εκεί;
Επειδή η Μέτα είναι μισή Λιθουανή από την πλευρά του πατέρα της. Κι εδώ θα σας γράψω εν συντομία μία όμορφη ανθρώπινη ιστορία: ο πατέρας της είχε εκδιωχθεί από το σοβιετικό καθεστώς μετά τα τέλη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και πήγε να ζήσει στη Γερμανία, όπου έφτιαξε μία μεγάλη οικογένεια με πέντε παιδιά – το ένα είναι η Μέτα μας.
Όμως αυτό που δεν ήξερε για χρόνια η οικογένειά του και το εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος αργότερα, ήταν ότι στη Λιθουανία είχε μία πρώτη γυναίκα (η οποία είχε πεθάνει) και ένα γιο, ο οποίος δεν τον είχε γνωρίσει ποτέ.
Έτσι, το ’68 η Μέτα με την αδερφή της ανέλαβε να τον βρει, μια και ο πατέρας της φοβόταν μην τον μπουζουριάσουν επιστρέφοντας στη μητέρα πατρίδα του.
Η φίλη μας λοιπόν ταξίδεψε με την αδερφή της τότε στο Βίλνιους της Σοβιετικης – τότε Ένωσης αναζητώντας τον χαμένο της αδερφό. Και τον βρήκε.
Ήταν ο Γιόνας, ο οποίος στα τριάντα του έμαθε ότι είχε 5 ετεροθαλή αδέρφια στη Γερμανία. Χρόνια αργότερα – την εποχή της Περεστρόικα – ο πατέρας της Μέτα πήγε κι αυτός στη Λιθουανία και συναντήθηκε με τον πρωτότοκο γιο του.
Ε λοιπόν από το 1990 που η Λιθουανία ανεξαρτητοποιήθηκε από την υπό διάλυση ΕΣΣΔ, το ζεύγος Πιστικού πηγαίνει εκεί για να μείνει στο εξοχικό που αγόρασαν στο Νταουγκάι μαζί με τον 81χρονο σήμερα κ. Γιόνας.
Αντιλαμβάνεστε ότι ήταν μία συγκινητική μέρα αυτή για εμάς. Και ήταν μόνο μία καθώς αύριο το ζεύγος Πιστικού αναχωρεί για Ελλάδα μέσω Γερμανίας, ώστε να κάνουν εκεί το απαραίτητο μοριακό τεστ – προϋπόθεση πλέον για όποιον (αλλοδαπό ή Έλληνα) θέλει να επιστρέψει στην Ελλάδα από το εξωτερικό.
Απόψε είμαστε στο Τρακάι, ένα γραφικό χωριό που περιβάλλεται από τη λίμνη Γκαλβέ, στην οποία υπάρχει ένα νησάκι με ένα πανέμορφο κάστρο, το οποίο είναι και τουριστικό highlight της χώρας. Ήδη σκεφτόμαστε να εξαντλήσουμε – για καλού και για κακού – το 14ήμερο της “καραντίνας” πριν αφήσουμε πίσω μας τη Λιθουανία.
