Η ζωή στην Οδησσό

Φτάνοντας στην Οδησσό, τουλάχιστον από την πλευρά της Υπερδνειστερίας, δεν μπορείς να φανταστείς τι σε περιμένει.
Αυτό που γνωρίζαμε είναι ότι η Μολδαβία είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης. Δεν ξέραμε ότι η Ουκρανία μοιάζει φτωχότερη, τουλάχιστον στην επαρχία της.
Τα λιγοστά χωριά που συνσντήσαμε στο δρόμο από το Τιρασπόλ μέχρι την Οδησσό ήταν καταθλιπτικά, σχεδόν εγκαταλειμμένα. Και ο δρόμος κατεστραμμένος. Γρήγορα καταλάβαμε ότι η Ουκρανία έχει τους χειρότερους δρόμους στην ευρύτερη περιοχή της μαύρης θάλασσας.
Σε κάποια σημεία η άσφαλτος έχει λιώσει με τη ζέστη από τους τροχούς των φορτηγών και παρουσιάζει τέτοια κύματα που αν δεν τα προσέξεις μπορεί να σπάσεις την ανάρτηση ή να σου φύγει κανένας προφυλακτήρας. Εντάξει, όχι με το Iveco μας που δεν μασάει.
Η δυτική είσοδος της Οδησσού είναι άθλια. Σκόνη, λάσπη, γραμμές τρένου και αποπνικτικά κτίρια. Όσο πλησιάζεις προς το κέντρο η κατάσταση βελτιώνεται αλλά και πάλι δεν μπορείς να διανοηθείς πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η πόλη στο ιστορικό της κέντρο.
Ακολουθώντας τις οδηγίες της εφαρμογής maps.me στο κινητό, φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο κέντρο, μέχρι την όπερα παρακαλώ, αλλά πού να παρκάρεις εκεί;
Το μυαλό μας ήταν να βρούμε κάπου να στρατοπεδεύσουμε με ασφάλεια ώστε την επόμενη μέρα να γυρίσουμε στην πόλη κι έτσι κατευθυνθήκαμε προς τα νότια παραλιακά προάστια από το δρόμο που περνά και το τραμ.
Κάναμε περίπου 12 χιλιόμετρα στη ριβιέρα της Οδησσού αλλά θάλασσα δεν είδαμε μια και οι ακτές έχουν αποκλειστεί από πολυόροφα ξενοδοχεία και συμπλέγματα κατοικοιών πολυτελείας. Μαύρη θάλασσα μυρίζεις αλλά θάλασσα δεν βλέπεις. Δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι ανοικοδόμηση και τι επενδύσεις μιλάμε.
Τελικά βρήκαμε ένα ανοικτό πάρκινγκ δίπλα στην ακτή το πρώτο βράδυ που αποδείχτηκε ήσυχο. Φοβόμασταν μην έρχονταν κι εκεί για κόντρες, παντηλίκια και μουσική αλλά κοιμηθήκαμε μια χαρά.
Την επόμενη μέρα κινηθήκαμε προς το κέντρο και μετά από πολύ ψάξιμο βρήκαμε ένα ασφαλέστατο πάρκινγκ πάνω από την ακτή Otrada και ένα beach bar με το όνομα Mafia Rave! Με 5,5 ευρώ κόστος (για 24 ώρες πάρκινγκ) καταφέραμε και μείναμε εκεί το βράδυ.
Την Κυριακή πήραμε τα ποδήλατα και ξεχυθήκαμε στο πάρκο Σεβτσένκο, το Central Park της Οδησσού. Ήταν μια υπέροχη φθινοπωρινή μέρα, ηλιόλουστη και δροσερή και τη χαρήκαμε μια και η μισή πόλη είχε έρθει εκεί για τζόκινγκ, ποδήλατο ή απλά για κυριακάτικη βόλτα.
Με τα ποδήλατα φτάσαμε τελικά κάτω από τη σκάλα Ποτέμκιν – ένα από τα αξιοθέατα της Οδησσού – τα πήραμε στον ώμο και ανεβήκαμε στην παλιά πόλη που είναι πάνω από το εμπορικό λιμάνι. Μας θύμισε τη Λίμα του Περού η μορφολογία της πόλης.
Πώς μας φάνηκε το ιστορικό κέντρο της Οδησσού; Έχει πολύ ευρωπαϊκό αέρα και γενικά η πόλη είναι ζωντανή, γεμάτη ενέργεια.
Οι κάτοικοι φαίνεται να θέλουν να απολαύσουν τη ζωή και βέβαια αυτό σημαίνει ότι ο νεοπλουτισμός και η κατανάλωση δίνουν και παίρνουν.
Υπάρχει μία πολυπληθής και αυξανόμενη προφανώς μεγαλοαστική τάξη η οποία οδηγεί γερμανικά premium αυτοκίνητα, μένει σε πολυτελή συμπλέγματα πολυκατοικιών με security στην είσοδο, συχνάζει σε μοντέρνα καφέ και εστιατόρια με γεύσεις από όλο τον κόσμο και πιστεύει ότι ζει κάπου ανάμεσα στο Παρίσι και το Μιλάνο.
Η μόδα είναι σε υψηλό επίπεδο, όπως και η επίδειξη. Ένα άλλο φαινόμενο είναι οι πολλές νέες κοπέλες instagramer / influencer που κυκλοφορούν και φωτογραφίζονται.
Στην Οδησσό υπάρχει έντονη κουλτούρα καφέ και καλού φαγητού. Πέρα από τα πολυάριθμα καφέ στο κέντρο, μπορείς παντού να βρεις αξιοπρεπή espresso στα γραφικά φορτηγάκια με την ανοιχτή πίσω πόρτα και τον εποχούμενο μπαρίστα να χειρίζεται η μηχανή. Η καρτ ποστάλ της Οδησσού αυτοί οι συμπαθέστατοι τύποι είναι.
Γενικά οι Ουκρανοί μας φάνηκαν συμπαθείς στο λίγο που τους γνωρίσαμε. Δεν είναι τόσο βόρειοι όσο οι Ρώσοι και πολλές φάτσες είναι τυπικά μεσογειακές. Να μην ξεχνάμε ότι η πόλη αποικήθηκε στην αρχαιότητα από τους Έλληνες. Η αρχαία Οδησσός δεν ήταν βέβαια εκεί αλλά οι Έλληνες υπήρξαν. Υπάρχει μάλιστα και ένα εντυπωσιακό ελληνικό πάρκο δίπλα ακριβώς στις σκάλες Ποτέμκιν.
Γενικά η πόλη είναι πολύ φιλική για περπάτημα και ασφαλής. Ο καλύτερος δρόμος για περπάτημα είναι η πεζοδρομημένη οδός Derybasivska – Ντεριμπάσασκα πρέπει να προφέρεται – η οποία είναι γεμάτη μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια, τουριστικά mini bus, πλανόδιους καλλιτέχνες και μία γαλαρία που θυμίζει πολύ την Galleria Vittorio Emmanuele του Μιλάνου σε μικρογραφία.
Απολαύστε τις φωτογραφίες από τη διήμερη περιπλάνησή μας.




