Dia de los Muertos!
Οι Μεξικανοί δε χάνουν ευκαιρία να πάνε βόλτα, να ακούσουν μουσική, να χορέψουν, να γιορτάσουν δηλαδή, ακόμη και στη μνήμη των νεκρών τους.
κείμενο & φωτογραφίες: Άκης Τεμπερίδης
Από το Γκουαναχουάτο αρχίσαμε να μπαίνουμε στο πνεύμα της “Ημέρας των Νεκρών”. Δύο εβδομάδες πριν τη 2η Νοεμβρίου πουλούσαν alfeñiques (ζαχαρωτά) και calaveras, νεκροκεφαλές από ζάχαρη σε διάφορα μεγέθη, αλλά και μακάβριες στολές και μάσκες για μικρούς και μεγάλους.
Στο Σαν Μιγκέλ ντε Αγιέντε, όλα τα μαγαζιά του κέντρου ήταν υπέροχα στολισμένα με κατιφέδες, το παραδοσιακό πορτοκαλί λουλούδι της γιορτής και του Μεξικού. Να ξέρετε ένα πράγμα για την πόλη αυτή. Είναι η πιο κοσμοπολίτικη όλης της χώρας και η πιο φιλική, δηλαδή καθαρή και ασφαλής, όχι μόνο για τους τουρίστες, αλλά και για εκπατρισμένους από τις ΗΠΑ, τον Καναδά και άλλες 80 χώρες. Πόλη των καλλιτεχνών, έγινε πόλος έλξης για Αμερικανούς από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και σήμερα ζουν εκεί πάνω από δέκα χιλιάδες. Εμείς την είχαμε επισκεφτεί αλλά το είχαμε ξεχάσει(!) και το ανακαλύψαμε όταν περπατήσαμε στο κέντρο, χάρη στα ζωντανά χρώματα των σπιτιών.
Στο Σαν Μιγκέλ μας φιλοξένησαν στο τεράστιο σπίτι τους ένα ζευγάρι αρχιτεκτόνων που μας είχαν γνωρίσει στο Ζακατέκας, οπότε έχουμε οικογένεια εκεί. Σας το προτείνουμε ως πρώτη επαφή με το Μεξικό, αν είστε από εκείνους που φοβούνται τη χώρα λόγω της κακής φήμης της περί εγκληματικότητας.
Οι φίλοι, όπου κι αν πηγαίνουμε, συνήθως αλλάζουν το ταξίδι μας, οπότε από το Σαν Μιγκέλ, αντί να πάμε απευθείας προς το Κερέταρο, κάναμε μία παράκαμψη προς την Ντολόρες Χιδάγλκο – την πόλη απ’ όπου ξεκίνησε η μεξικανική επανάσταση το 1810 – και μία ακόμη πόλη – πρώην ορυχείο, τη Μινεράλ ντε Πόσος.
Σε αυτά τα δύο σημεία ζήσαμε τα προεόρτια της ημέρας των νεκρών – τα οποία ξεκινούν από μία εβδομάδα πριν, περιλαμβάνοντας και το δυτικόφερτο Halloween – για να τη ζήσουμε στο έπακρο στο Κερέταρο, το οποίο επίσης επισκεπτόμασταν για δεύτερη φορά αλλά ελάχιστα θυμόμασταν. Δεν θα σας περιγράψω την αυτονόητη κοσμοπλημμύρα ανήμερα της γιορτής, τους στολισμένους βωμούς, τις κομπανίες μαριάτσι, τις μουσικές και τις υπαίθριες αγορές, αλλά μία εικόνα που νομίζω θα σας κάνει να καταλάβετε πώς κάτι μακάβριο, οι Μεξικανοί το έχουν μετατρέψει σε ευκαιρία για καλό φαγητό και ποτό, για συνεύρεση με την παρέα ή τη γειτονιά, αφορμή για γλέντι.
Σε μία γειτονιά του Κερέταρο, γύρω από τον βωμό που είχαν στήσει οι περίοικοι, μαζεύτηκαν δεκάδες ντόπιοι και ο καθένας έφερνε το δικό του φαγητό και ποτό για όλους, ακόμη και για τους νεκρούς που συντρόφευαν τις παρέες με τις φωτογραφίες τους. Όλα τα σπίτια τριγύρω, με έναν όροφο, όπως σε όλες τις πόλεις του Μεξικού, ήταν ανοιχτά και οικογένειες ή φίλοι κάθονταν πίσω από τις πόρτες και τα έλεγαν, δίπλα στον μικρό βωμό του δικού τους νεκρού. Περνούσες και έβλεπες ότι ήσουν καλοδεχούμενος να μπεις, να σε κεράσουν και να σου πουν ιστορίες για τον άνθρωπο που έχασαν. Όχι με συντριβή, όχι με πένθος σα να βρισκόσουν σε μνημόσυνο, αλλά με χαρωπή διάθεση και με μπόλικο χιούμορ, ακόμη και σαρκασμό για το χαμένο τους πρόσωπο.
Αυτό είναι το Μεξικό. Ακόμη και τη μέρα των νεκρών, την έχουν μετατρέψει σε γιορτή της ζωής._A.T.
